โจทก์ฟ้องว่า บุตรจำเลยทำร้ายร่างกายโจทก์อันเป็นการละเมิดต่อโจทก์จำเลยได้ตกลงประนีประนอมยอมความกับโจทก์ต่อหน้าพนักงานสอบสวนยอมชดใช้ค่าเสียหายแทนบุตรจำเลยให้แก่โจทก์ เป็นเงิน 15,000 บาท ชำระในวันนั้น 3,000 บาท คงค้างอีก 12,000 บาท แล้วจำเลยไม่ชำระ จึงขอให้บังคับจำเลยชำระเงินดังกล่าว

จำเลยให้การว่า โจทก์รู้ถึงการละเมิดและรู้ตัวจำเลยผู้จะพึงใช้ค่าสินไหมทดแทนแล้วโจทก์นำคดีมาฟ้องเกิน 1 ปี จึงขาดอายุความ

วันชี้สองสถาน โจทก์แถลงรับว่าโจทก์ฟ้องคดีนี้หลังจากถูกกระทำละเมิดมากว่า 1 ปี และรู้ตัวผู้ละเมิดมากว่า 1 ปีแล้วศาลชั้นต้นเห็นว่าคดีมีประเด็นเพียงข้อเดียวคือเรื่องอายุความจึงให้งดสืบพยาน แล้วพิพากษาว่าคดีโจทก์ไม่ขาดอายุความ พิพากษาให้จำเลยชำระเงินให้โจทก์ตามฟ้อง

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ปัญหามีว่าคดีโจทก์ขาดอายุความตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 448 ดังที่จำเลยฎีกาหรือไม่ เห็นว่าแม้เดิมนายแก้วบุตรจำเลยเป็นผู้ทำละเมิดต่อโจทก์ แล้วต่อมาจำเลยเข้าทำสัญญารับผิดชดใช้ค่าเสียหายแก่โจทก์แทนบุตรก็ตาม แต่มูลคดีที่โจทก์ฟ้องนี้ไม่ใช่เรื่องละเมิด หากแต่โจทก์ฟ้องให้จำเลยรับผิดชดใช้เงินแก่โจทก์ตามสัญญาที่ทำไว้ จึงนำเอาบทบัญญัติเรื่องอายุความอันเกิดแต่มูลละเมิดมาใช้บังคับแก่คดีนี้ไม่ได้ คำพิพากษาฎีกาที่ 1051/2518 ระหว่างการไฟฟ้าส่วนภูมิภาค ฯลฯ โจทก์ นายเอนก ปริยานนท์ กับพวก จำเลย ตามที่จำเลยอ้างมานั้น ข้อเท็จจริงไม่ตรงกับคดีนี้ ที่ศาลอุทธรณ์พิพากษาว่าคดีโจทก์ไม่ขาดอายุความ ศาลฎีกาเห็นพ้องด้วย

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา