คดีสืบเนื่องจากการที่โจทก์ฟ้องขอให้จำเลยล้มละลายศาลชั้นต้นมีคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์จำเลยเด็ดขาด เจ้าหนี้ผู้เป็นโจทก์ยื่นคำขอรับชำระหนี้เป็นเงิน 127,284.05 บาท ไม่มีผู้ใดคัดค้าน เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ทำการสอบสวนแล้วแต่ก่อนทำความเห็นเสนอศาล เจ้าหนี้ยื่นคำร้องขอรับชำระหนี้เพิ่มเติมอีก 5,494 บาท ซึ่งเป็นการขอเพิ่มเติมภายหลังระยะเวลา 2 เดือนตามที่พระราชบัญญัติล้มละลายฯกำหนดไว้ในมาตรา 91 โดยอ้างว่าจำนวนหนี้ที่ขอไว้เดิมผิดพลาดไป

เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ทำความเห็นเสนอศาลชั้นต้นว่าควรให้เจ้าหนี้ได้รับชำระหนี้เป็นเงิน 127,284.04 บาท เต็มตามจำนวนที่ขอมาในคราวแรกส่วนที่ขอเพิ่มเติมภายหลังอีก 5,494 บาทนั้นเห็นควรให้ยกคำร้อง ซึ่งเจ้าหนี้ได้ยื่นคำคัดค้านแต่ต่อมาได้ขอถอนคำคัดค้านดังกล่าวแล้ว จึงไม่จำต้องพิจารณาสำหรับจำนวนหนี้ที่ขอเพิ่มเติมอีก

ศาลชั้นต้นมีคำสั่งให้เจ้าหนี้ได้รับชำระหนี้ตามความเห็นของเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์

เจ้าหนี้อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

เจ้าหนี้ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยข้อกฎหมายว่า การขอรับชำระหนี้ของบรรดาเจ้าหนี้ในคดีล้มละลายนั้น กฎหมายได้บัญญัติไว้เป็นพิเศษ ดังจะเห็นได้ตาม มาตรา 104 แห่งพระราชบัญญัติล้มละลายฯ ที่กำหนดเงื่อนไขให้เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์นัดหมายเจ้าหนี้และลูกหนี้มาพร้อมกันเพื่อตรวจคำขอรับชำระหนี้ ทั้งนี้เพื่อเปิดโอกาสให้ผู้ที่ประสงค์จะคัดค้านหนี้รายใดว่าไม่สมบูรณ์ไม่มีสิทธิ หรือไม่ถูกต้องประการใด ได้กระทำเสียแต่ในชั้นแรกก่อนที่เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์จะเริ่มทำการสอบสวนคำขอรับชำระหนี้ในแต่ละราย ดังนั้น หากจะถือว่าการขอรับชำระหนี้เป็นกรณีเดียวกันกับการยื่นฟ้องในคดีแพ่งทั่วๆไป และเจ้าหนี้มีสิทธิที่จะแก้ไขเพิ่มเติมได้ภายในเงื่อนไขของมาตรา 180แห่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งแล้ว การดำเนินคดีของเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์จะเต็มไปด้วยความยุ่งยากและไม่มีที่สิ้นสุด ดังนั้นเมื่อพระราชบัญญัติล้มละลายฯ ได้กำหนดเรื่องนี้ไว้เป็นพิเศษแล้ว จึงไม่อาจนำบทบัญญัติแพ่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาอนุโลมใช้ได้

พิพากษายืน.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา