มีผู้มีชื่อได้ยกที่ดินให้เปนที่สำหรับเลี้ยงสัตว์ภายหลัง พ. ได้ขอเหยียบย่ำที่รายนี้ อำเภอได้อนุญาตให้ พ. พ. จึงเข้าทำนา ต่อมาผู้ว่าราชการจังหวัดสั่งอำเภอให้บังคับ พ. ออกจากที่รายนี้โดยทางราชการต้องการสงวนที่รายนี้ไว้เปนที่สำหรับเลี้ยงสัตว์ พ. ไม่ยอมออก โจทย์จึงฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานขัดคำสั่งเจ้าพนักงานตามกฎหมายลักษณอาญามาตรา ๓๓๔ ข้อ ๒

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า การที่จำเลยไม่ยอมออกจากที่รายนี้นั้น โดยจำเลยเข้าใจว่าตนมีสิทธิอยู่ เพราะจำเลยได้รับอนุญาตจากอำเภอให้เข้าทำ จำเลยจึงเข้าใจว่าตนยังมีสิทธิที่จะทำนารายนี้ "เมื่อจำเลยไม่มีเจตนาทุจริต จะลงโทษจำเลยทางอาญามิได้ " ให้ปล่อยจำเลย

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา