อ. เอาเงินของ ฟ. มา แล้วมอบโฉนดกับที่นาให้ ฟ. ทำกิน ฟ. ทำมาได้ ๖ ปี ฟ. ได้เอาเงินของ ช. มา แล้วมอบโฉนดกับที่นาให้ ช. ทำกิน ช. ทำมาได้ ๗ ปี ฟ. ยอมให้ ข. ไปเอาเงินของ จ. มาแล้วมอบโฉนดกับที่นาให้ จ. ทำกิน ล่วงมาได้อีก ๒ ปี ฟ. เอาเงินของ จ. มาอีกแล้วยอมยกโฉนดแลที่นาให้เปนกรรมสิทธิแก่ จ. แต่หาได้ทำหนังสือให้ถูกต้องไม่ อ. แล ฟ. รวมกันเปนโจทย์ฟ้องขอให้ จ.รับเงินแลคืนที่นากับโฉนด

ศาลอุทธรณ์ข้าหลวงพิเศษตัดสินว่า การที่โจทย์มอบที่นาให้คนอื่นทำต่อ ๆ กันมา แต่โจทย์หาได้ละทิ้งไม่ แลข้อที่จำเลยว่า ฟ. ขายขาดที่นาให้จำเลยก็มิได้ทำหนังสือให้ถูกต้องให้จำเลยรับเงินแล้วคืนโฉนดกับที่นาให้โจทย์

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ข้อที่ อ. เอาเงินของ ฟ. มา แล้วมอบที่นากับโฉนดให้ ฟ. ทำกินต่างดอกเบี้ยนั้น ไม่มีเหตุอย่างใดจะแสดงให้เห็นว่า อ. สละกรรมสิทธิให้ ฟ. ทั้ง ฟ. ก็มิได้ต่อสู้กรรมสิทธิว่าตนได้ปกครองโดยอำนาจปรปักษ์ แต่ยอมรับว่า อ. ยังเปนเจ้าของ จึงได้เข้าชื่อกันเปนโจทย์ นับว่า ฟ. ได้ทำนารายนี้ในอำนาจของ อ. อ. ก็ยังหาขาดกรรมสิทธิไม่ ข้อที่จำเลยต่อสู้ว่า ฟ. ได้เอาเงินของจำเลยไปแล้วยกโฉนดกับที่นาให้เปนสิทธินั้น จะเรียกว่าขายขาดไม่ได้เพราะไม่ได้ทำหนังสือแลโอนโฉนดต่อเจ้าพนักงานทะเบียน จะเถียงว่าโจทย์ละทิ้งที่นาขาดกรรมสิทธิแล้วไม่ได้ เพราะจำเลยทำมาเพียง ๔ ปี เท่านั้นจำเลยหามีกรรมสิทธิไม่ ศาลอุทธรณ์พิพากษาชอบแล้ว ให้ยกฎีกาจำเลย

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา