โจทก์ฟ้องว่า จำเลยเป็นนายกเทศมนตรีเทศบาลเมืองกระบี่ โจทก์กับผู้มีชื่อสละที่ดินและเงินส่วนตัวสร้างถนนแล้วยกให้เทศบาลเมืองกระบี่ แต่เทศบาลไม่ยอมรับ ต่อมาผู้ว่าราชการจังหวัดกระบี่มีคำสั่งให้จำเลยเอาลูกรังหรือกากหินไปใส่ทำการอัดเกรดกับบำรุงรักษา จำเลยก็ไม่ปฏิบัติตามคำสั่งของผู้ว่าราชการจังหวัด และต่อมาโจทก์ขอแบ่งแยกโฉนดที่ดินออกจากถนนสาธารณะ จำเลยมาระวังแนวเขต แต่ไม่ยอมลงชื่อรับรอง โดยมีเจตนากลั่นแกล้ง หรือปฏิบัติหรือละเว้นการปฏิบัติหน้าที่โดยมิชอบ เพื่อให้เกิดความเสียหายแก่โจทก์ ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 90, 157, 165

ศาลชั้นต้นไต่สวนมูลฟ้องแล้วสั่งประทับฟ้อง

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ปัญหาข้อแรกที่โจทก์ฎีกาว่า การที่จำเลยไม่ยอมรับถนนตามคำสั่งของผู้ว่าราชการจังหวัดกระบี่ เป็นการป้องกันหรือขัดขวางมิให้การเป็นไปตามกฎหมาย หรือคำสั่งตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 165 นั้น ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 165 บัญญัติว่า "ผู้ใดเป็นเจ้าพนักงานมีหน้าที่ปฏิบัติการให้เป็นไปตามกฎหมาย หรือคำสั่งซึ่งได้สั่งเพื่อบังคับการให้เป็นไปตามกฎหมาย ป้องกัน หรือขัดขวางมิให้การเป็นไปตามกฎหมายหรือคำสั่งนั้นต้องระวางโทษฯ" ศาลฎีกาเห็นว่า ตามพระราชบัญญัติเทศบาล พ.ศ. 2496 มาตรา 53 เทศบาลไม่มีหน้าที่ตามกฎหมายที่จะต้องรับถนนที่มีผู้ยกให้ และผู้ว่าราชการจังหวัดก็ไม่มีอำนาจสั่งให้เทศบาลรับถนนที่มีผู้ยกให้ดังกล่าว นอกจากมีอำนาจหน้าที่ควบคุมดูแลเทศบาลให้ปฏิบัติการตามอำนาจหน้าที่โดยถูกต้องตามกฎหมายดังบัญญัติไว้ในมาตรา 71 เท่านั้นฉะนั้น ถึงแม้จำเลยจะไม่ปฏิบัติตามคำสั่งของผู้ว่าราชการจังหวัด การกระทำของจำเลยก็ไม่เป็นความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 165

ปัญหาข้อต่อไปที่ว่า การที่จำเลยไม่ยอมลงชื่อรับรองแนวเขตทางสาธารณะในกรณีที่โจทก์ขอแบ่งแยกที่ดินเป็นแปลงย่อย และขอแบ่งแยกถนนสาธารณะออกจากที่ดินโจทก์เป็นการปฏิบัติหรือละเว้นการปฏิบัติหน้าที่โดยมิชอบเพื่อให้เกิดความเสียหายแก่โจทก์ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 157 หรือไม่นั้น เห็นว่าตามพระราชบัญญัติเทศบาล พ.ศ. 2496 มาตรา 50(2), 53 เทศบาลมีหน้าที่จัดให้มีและบำรุงรักษาทางบกและทางน้ำ หาได้บัญญัติให้เทศบาล หรือจำเลยมีหน้าที่ต้องระวังแนวเขตและลงชื่อรับทราบแนวเขตตามประมวลกฎหมายที่ดิน มาตรา 70 ไม่ ส่วนที่โจทก์อ้างว่าเทศบาลมีหน้าที่ต้องระวังแนวเขตที่ดินของรัฐ ตามคำสั่งของกระทรวงมหาดไทย ที่ 890/2498 นั้น ตามสำนวนไม่ปรากฏคำสั่งดังกล่าว และข้อเท็จจริงเกี่ยวกับคำสั่งฉบับนี้โจทก์ก็มิได้ยกขึ้นเป็นข้อกล่าวอ้างมาแต่ในศาลชั้นต้น จึงรับฟังไม่ได้ ฉะนั้น แม้จำเลยจะไม่ยอมลงชื่อรับรองแนวเขตทางสาธารณะ การกระทำของจำเลยก็ไม่เป็นความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 157

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา