กรณีสืบเนื่องจากศาลได้มีคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์ลูกหนี้ (จำเลย)เด็ดขาด เจ้าหนี้ยื่นคำขอรับชำระหนี้อ้างว่าลูกหนี้ (จำเลย) ค้างชำระค่าสินค้าเจ้าหนี้อยู่ เป็นเงิน 9,000 บาท และได้ออกเช็คสั่งจ่ายเงิน 9,000 บาท ให้เจ้าหนี้ไว้ เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์เสนอความเห็นต่อศาลชั้นต้นขอให้สั่งยกคำขอรับชำระหนี้ของเจ้าหนี้ตามพระราชบัญญัติล้มละลาย พุทธศักราช 2483 มาตรา 107 (1)

ศาลชั้นต้นมีคำสั่งให้เจ้าหนี้ได้รับชำระหนี้เป็นเงิน 9,000บาท

เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า อุทธรณ์ของเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ว่าพยานหลักฐานที่เจ้าหนี้นำมาแสดงชั้นเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์คงมีแต่สำเนาคำรับรองของนายทะเบียนหุ้นส่วนบริษัทท้ายคำขอกับพยานบุคคลซึ่งเป็นพยานบอกเล่า และเจ้าหนี้มิได้นำพยานหลักฐานมาแสดงเพิ่มเติมตามคำสั่งของเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์จึงยังไม่พอรับฟังว่าเจ้าหนี้เป็นนิติบุคคลตามกฎหมายและมีสิทธิยื่นคำขอให้ลูกหนี้ (จำเลย) ชำระหนี้ ชอบที่ศาลจะต้องยกคำขอเสียนั้น เป็นการโต้แย้งดุลพินิจในการรับฟังพยานหลักฐานของศาลชั้นต้น จึงเป็นอุทธรณ์ในข้อเท็จจริง เมื่อคดีในชั้นนี้เป็นกรณีเจ้าหนี้ยื่นคำขอรับชำระหนี้ที่มีจำนวนทุนทรัพย์ไม่เกินสองหมื่นบาท จึงต้องห้ามมิให้อุทธรณ์ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 224 ประกอบด้วยพระราชบัญญัติล้มละลาย พุทธศักราช 2483 มาตรา 153 ศาลอุทธรณ์ไม่มีอำนาจวินิจฉัยถึงแม้ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยให้ก็ถือไม่ได้ว่าเป็นข้อที่ยกขึ้นว่ากันมาแล้วโดยชอบในศาลอุทธรณ์เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์จึงไม่มีสิทธิยกปัญหาดังกล่าวขึ้นฎีกาได้ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 249 ประกอบด้วยพระราชบัญญัติล้มละลาย พุทธศักราช 2483 มาตรา 153

พิพากษายกคำพิพากษาศาลอุทธรณ์และยกฎีกาของเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ คงให้บังคับคดีไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น ให้คืนค่าขึ้นศาลชั้นฎีกาทั้งหมดแก่เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา