โจทก์ฟ้องว่าจำเลยทำละเมิดขอให้ใช้ค่าเสียหาย

จำเลยที่ 1 ไม่ยื่นคำให้การ ส่วนจำเลยที่ 2 ถึง 5 ยื่นคำให้การแต่พ้นกำหนดไป 1 วัน ศาลแพ่งสั่งไม่รับคำให้การ จำเลยที่ 2 ถึง 5 ยื่นคำร้องว่าจำวันรับหมายผิดพลาดขอให้รับ ศาลแพ่งสอบแล้วเห็นว่าไม่มีเหตุจะเปลี่ยนแปลงคำสั่งเดิม ให้ยกคำร้องและสั่งว่าจำเลยขาดนัดยื่นคำให้การ แล้วสืบพยานโจทก์ไปฝ่ายเดียว พิพากษาให้จำเลยใช้เงินตามฟ้อง

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์เห็นว่าจำเลยยื่นคำให้การไว้ เป็นพฤติการณ์ที่ส่อแสดงว่าจำเลยจงใจต่อสู้คดี มิได้จงใจขาดนัดยื่นคำให้การพิพากษายกคำพิพากษาศาลชั้นต้นให้รับคำให้การจำเลยแล้วพิจารณาพิพากษาใหม่

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า จำเลยรับหมายเรียกวันที่ 7 มีนาคม แล้วยื่นคำให้การในวันที่ 16 มีนาคม 2503 ก็ได้ชื่อว่าจำเลยมิได้ยื่นคำให้การภายในกำหนด 8 วันตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 177เหตุที่จำเลยบอกทนายว่าจำเลยรับหมายเรียกวันที่ 8 มีนาคม จึงเป็นการบอกผิด เมื่อจำเลยถูกฟ้องจำเลยก็มีหน้าที่จดจำและปฏิบัติตามที่กฎหมายกำหนด หากยอมให้จำเลยอ้างเอาความหลงลืมมาเป็นข้อแก้ตัวได้ ก็ย่อมทำให้กฎหมายที่กำหนดระยะเวลาให้จำเลยต้องปฏิบัติเป็นอันไร้ผล เพราะจำเลยอาจกล่าวอ้างความหลงลืมมาเป็นข้อแก้ตัว ไม่ต้องปฏิบัติตามกฎหมาย ฉะนั้น ศาลฎีกาจึงเห็นว่าถ้าจำเลยหลงลืมก็เป็นความผิดของจำเลยเอง จะอ้างมาเป็นข้อแก้ตัวเพื่อยื่นคำให้การเมื่อพ้นกำหนดที่กฎหมายบัญญัติไว้ไม่ได้ และจะถือว่าเมื่อจำเลยได้ยื่นคำให้การแล้วก็แสดงว่าจำเลยไม่จงใจขาดนัดยื่นคำให้การก็ไม่ได้ เพราะถ้าถือเช่นนั้น ก็ย่อมบังเกิดผลว่าจำเลยยื่นคำให้การเมื่อพ้นระยะเวลาที่กฎหมายกำหนดไว้ได้ ข้ออ้างของจำเลยไม่ต้องด้วยมาตรา199 ที่จะอนุญาตให้จำเลยยื่นคำให้การเมื่อพ้นระยะเวลาที่กำหนดไว้ในมาตรา 177 ได้

พิพากษายกคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ ย้อนสำนวนไปให้ศาลอุทธรณ์พิจารณาพิพากษาอุทธรณ์ข้ออื่นของจำเลยต่อไป

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา