เรือกลไฟของจำเลยโดนเรือของโจทย์ล่มโจทย์ฟ้องจำเลย คดียุติเพียงชั้นอุทธรณ์ ในเรื่องที่ยุตินั้นศาลอุทธรณ์ฟังว่า เปนความเลินเล่อของโจทย์อยู่ส่วนหนึ่งด้วยที่พอจะเอาเรือเกยแห้งได้ทางฝั่งตื้น แต่โจทย์เลินเล่อพาเรือไปจมในที่น้ำลึก จึงไม่ให้ค่าเสียหายที่ทวีขึ้น

บัดนี้โจทย์มาฟ้องจำเลยหาว่า ในการที่เรือจำเลยโดนเรือโจทย์ในคราวนั้น ได้มีผู้โดยสานในเรือโจทย์ฟ้องเรียกค่าเสียหายจากโจทย์ ๆ ต้องรับสำนองใช้ค่าเสียหายไปตามคำพิพากษา จึงฟ้องเรียกเงินจำนวนนั้น ศาลล่างให้ครึ่งหนึ่ง จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์ไม่ให้ อ้างว่าค่าเสียหายนี้เกิดเนื่องเพราะความผิดของโจทย์ที่พาเรือไปจมในที่น้ำลึก ผู้โดยสานต้องกระโดดลงในแม่น้ำธนบัติรของผู้โดยสานจึงหายโจทย์ฏีกา

ฏีกาเห็นว่า กิจการที่กับตันเรือโจทย์ทำไปเรียกไม่ได้ว่าเปนการขาดความระวังฤาฝีมือเพราะตามคำให้การของกับตันพอช เจ้าพนักงานกรมเจ้าท่าแสดงว่าน่าที่สำคัญของกับตันเมื่อเรือเกิดโดนกัน จะต้องตรวจตราดูความเสียหายทันทีแลจะต้องรู้ว่าน้ำเข้าเรือฤาไม่ ในข้อนี้มีคำพยานซึ่งไม่มีเหตุคิดค้านแสดงว่า พอเรือโจทย์ถูกเรือจำเลยโดน กับตันเรือโจทย์ก็ได้เรียกกะลาสีให้ตรวจดูแล้ว แต่เวลานั้นไม่พบกับตันพอช ก็รับว่าแผลใหญ่ที่เรือโจทย์นั้นอาจจะไม่เห็นได้โดยทันทีในเวลานั้นกับตันเรือโจทย์ได้หันหัวเรือไปทางตวันตกเพื่อจะกลับมาดูเลขหมายแลชื่อเรือที่มาโดน ต่อนี้ไปจึงได้เริ่มทราบว่าน้ำไหลเข้าเรือได้ จึงได้เลยแล่นไปจมทางตวันตก แลศาลฎีกากล่าวต่อไปว่าความเลินเล่ออันเปนมูลเดิมเกิดขึ้นจากเรือจำเลยซึ่งกระทำผิดโดยปัจจุบันทันด่วน กระทำให้กับตันเรือโจทย์ตกอยู่ในที่ยาก ในเรื่องปัจจุบันทันด่วนคนซึ่งไม่รู้ตัวตกอยู่ในฐานะแห่งความยากเช่นนี้ตามหลักกฎหมายต้องผ่อนผันให้บ้าง แลจะหวังให้ใช้ความรอบคอบอย่างในเรื่องธรรมดาที่ไม่มีเหตุปัจจุบันทันด่วนเช่นนั้นไม่ได้ ค่าเสียหายที่โจทย์ฟ้องเรียกนี้เกิดจากความผิดของจำเลยฤาคนของจำเลยโดยตรง ให้ยกคำพิพากษาศาลอุทธรณ์กรุงเทพฯ พิพากษายืนตามคำพิพากษาศาลคดีต่างประเทศ ให้จำเลยใช้ค่าเสียหายให้โจทย์ ๑๗๓๗ บาท ๕๐ สตางค์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา