โจทก์ฟ้องว่าจำเลยเอาความเท็จไปแจ้งแก่นายอำเภอว่าชื่อเขียนเป็นเจ้าของโคตามตั๋วพิมพ์รูปพรรณประสงค์จะโอนขายโคให้ ช. นายอำเภอจึงทำการโอนโคและตั่วพิมพ์ให้ ช.ไป และจำเลยได้กดลายมือชื่อลงในตั๋วพิมพ์ปลอมลายมือชื่อของนายเขียนด้วยขอให้ลงโทษ

จำเลยให้การรับสารภาพโจทก์ไม่สืบพะยาน แต่ได้ส่งตั๋วพิมพ์รูปพรรณต่อศาล

ศาลชั้นต้นเห็นว่าจำเลยมีผิด ๒ บทตาม ม.๒๒๕,๒๒๖ ให้ลงโทษตาม ม.๒๒๕ ซึ่งเป็นบทหนัก

ศาลอุทธรณ์เห็นว่าโทษตาม ม.๒๒๕ มีอัตราโทษจำคุกอย่างสูงตั้งแต่ ๑๐ ปีขึ้นไปตาม ม.๑๗๖ แห่งประมวลวิธีพิจารณาอาญาโจทก์ต้องสืบพะยาน จึงพิพากษาให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาตัดสินว่าที่โจทก์ว่าได้ส่งตั๋วพิมพ์รูปพรรณที่จำเลยกระทำผิดมาแล้วนั้นเห็นว่าเพียงเท่านี้หาเป็นที่พอใจศาลว่าจำเลยได้ทำผิดตาม ม.๒๒๕ ไม่ แม้จำเลยไม่อุทธรณ์ขึ้นมาศาลอุทธรณ์ก็หยิบยกขึ้นได้ แต่คดีนี้โจทก์ฟ้องว่าจำเลยกระทำละเมิดกฎหมายหลายบท ศาลจำต้องพิจารณาความผิดที่กล่าวหาทุกบท ไม่ใช่ความผิดบทหนักจะเป็นเหตุให้ความผิดบทเบาตกไปด้วยไม่ ถ้าโจทก์พิสูจน์ได้ดังข้อหานี้ คือตามที่ศาลชั้นต้นวาง ม.๒๒๕ และ ม.๒๒๖ เมื่อลงโทษจำเลยตาม ม.๒๒๕ แล้ว ใช่ว่าความผิดตาม ม.๒๒๖ จะต้องตกไปด้วยไม่ เมื่อความผิดตามบทมาครานี้มีอัตราโทษไม่ถึง ๑๐ ปี ศาลก็ลงโทษได้โดยไม่ต้องฟังพะยานโจทก์ พิพากษากลับลงโทษจำเลยตามมาตรา ๒๒๖

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา