คดีสืบเนื่องมาจากศาลฎีกาพิพากษายืนตามศาลล่างทั้งสองที่พิพากษาให้โจทก์โอนที่ดินโฉนดเลขที่ 6593 เนื้อที่ 4 ไร่ กว้าง 20 วา ยาว 20 วา ให้แก่จำเลย ศาลชั้นต้นออกคำบังคับให้โจทก์ปฏิบัติตามคำพิพากษา โจทก์ทราบคำบังคับแล้วเพิกเฉย

ผู้ร้องซึ่งเป็นผู้จัดการมรดกของจำเลยและได้รับอนุญาตให้เข้าดำเนินการบังคับคดีแทนยื่นคำร้องขอให้เรียกโจทก์มาสอบถาม และให้โจทก์ส่งมอบโฉนดที่ดินรายนี้แก่ผู้ร้องหรือสำนักงานที่ดินจังหวัดนนทบุรีเพื่อดำเนินการจดทะเบียนโอนกรรมสิทธิ์ที่ดินให้แก่จำเลยต่อไป

โจทก์แถลงต่อศาลชั้นต้นว่า โจทก์ได้ไปขอรังวัดแบ่งแยกที่ดินให้แก่จำเลยแล้ว โดยวัดที่ดินตามความกว้าง 20 วา ความยาว 20 วา

ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้วมีคำสั่งให้โจทก์ไปจัดสรรรังวัดแบ่งแยกโอนที่ดินเต็มตามฟ้องแย้งคือเนื้อที่ 4 ไร่ ตามความกว้าง 20 วา ความยาว 80 วา ให้แก่ผู้ร้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ฟ้องแย้งของจำเลยให้บังคับโจทก์โอนที่ดินในโฉนดเนื้อที่ 4 ไร่ โดยวัดความกว้าง 20 วา และความยาว 60 วา (ที่ถูกน่าจะมีความยาว80 วา) ตามสัญญาจะซื้อขายเอกสารท้ายคำให้การ คดีถึงที่สุดโดยศาลฎีกาวินิจฉัยต้องกันกับศาลล่างสองศาลให้จำเลยชนะตามฟ้องแย้ง ซึ่งตามสัญญาจะซื้อขายที่พิพาทได้ความชัดว่า จำเลยที่พิพาทจากโจทก์จำนวนเนื้อที่4 ไร่ กว้าง 20 วา ยาว 80 วา เมื่อคิดเนื้อที่จากด้านกว้างและด้านยาวดังกล่าวก็จะได้เนื้อที่ 4 ไร่พอดี คำขอตามฟ้องแย้งก็ดี คำพิพากษาของศาลชั้นต้นก็ดีเห็นได้ว่าด้านยาวพิมพ์ตัวเลขผิดไป ที่ถูกเป็น 80 วา ดังนั้นแม้คดีนี้จะมีคำพิพากษาถึงที่สุดแล้ว แต่ในชั้นบังคับคดี คำพิพากษาดังกล่าวมีข้อความขัดกันเอง มีเหตุอันควรสงสัย เมื่อจำเลยขอให้บังคับตามฟ้องแย้งโดยอ้างสัญญาจะซื้อขายเป็นหลักฐาน ศาลย่อมมีอำนาจที่จะตัดสินชี้ขาดบังคับคดีไปตามที่ถูกต้องได้

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา