โจทย์ฟ้องว่านายปานขายที่ให้โจทย์แต่ไม่ได้ทำหนังสือสัญญาเปนแต่โจทย์ได้เข้าปกครองที่รายนี้มา ต่อมานายอำเภอเอาตัวนายปานไปขังไว้ ๓ วันแล้วบังคับให้นายปานลงชื่อในใบมอบฉันทะให้จำเลยทำสัญญาซื้อขายที่นั้นเอาเอง ณ อำเภอโนนวัด โจทย์รู้เรื่องจึงไปร้องคัดค้าน แล้วทำหนังสือซื้อขายใหม่ให้โจทย์ จึงขอให้ทำลายหนังสือฉบับเดิมเสีย

ศาลเดิมตัดสินยกฟ้องโจทย์โดยฟังว่านายปานกับจำเลยได้ตกลงซื้อขายที่นาแก่กันก่อนแล้วอำเภอโนนวัดก็ได้ทำหนังสือซื้อขายให้แก่จำเลยโดยชอบด้วยกฎหมาย

ศาลอุทธรณ์ตัดสินกลับ ฟังคำนายปานว่านายปานได้เข้าทำสัญญากับจำเลยโดยถูกข่มขู่เปนโมฆียะสัญญาซึ่งนายปานบอกล้างได้แลเรื่องนี้นายปานได้ปฏิเสธต่ออำเภอแล้วว่ามิได้ตกลงขายต้องถือว่าเปนโมฆะสัญญา จึงพิพากษาให้โจทย์ชนะ

ฎีกาตัดสินว่า ข้อเท็จจริงไม่ปรากฎว่านายปานได้ถูกข่มขู่ประการใด โจทย์มีคำนายปานซึ่งเปนผู้มีส่วนได้ส่วนเสียในคดีของโจทย์ มาเบิกความแต่ปากเดียวไม่มีคำพยานอื่นประกอบแต่นายอำเภอก็มาเบิกความว่าขังนายปานไว้โดยนายปานถูกหาว่าหลอกลวงฤาฉ้อต่างหาก อนึ่งนายปานคู่สัญญากับจำเลยก็มิได้บอกล้างฤาฟ้องร้องขอให้ทำลายสัญญา ศาลอุทธรณ์ไม่ควรยกคำนายปานขึ้นวินิจฉัยทำลายสัญญาในคดีระหว่างจำเลยกับนายปานเลย จึงตัดสินกลับให้ยกฟ้องโจทย์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา