โจทก์ฟ้องว่า โจทก์เป็นเจ้าของกรรมสิทธิ์ที่ดินโฉนดเลขที่ 2116และ 3426 ตำบลบางประกง (บางประกงล่าง) อำเภอบางประกงจังหวัดฉะเชิงเทรา และบ้านเลขที่ 109 ซึ่งปลูกอยู่ในที่ดินทั้งสองแปลงดังกล่าว เมื่อประมาณเดือนมิถุนายน 2531 โจทก์อนุญาตให้จำเลยและบริวารเข้าอยู่อาศัยที่บ้านเลขที่ดังกล่าว ต่อมาโจทก์ไม่ประสงค์จะให้จำเลยและบริวารอาศัยอยู่ในที่ดินและบ้านและโจทก์อีกต่อไปและได้บอกกล่าวให้จำเลยและบริวารขนย้ายทรัพย์สินออกไปโดยชอบแล้วแต่จำเลยเพิกเฉยทำให้โจทก์ได้รับความเสียหาย บ้านและที่ดินของโจทก์หากให้เช่าจะได้ค่าเช่าเดือนละไม่ต่ำกว่า 30,000 บาทขอให้บังคับจำเลยและบริวารขนย้ายทรัพย์สินออกไปจากบ้านเลขที่ 109ซึ่งปลูกอยู่ในที่ดินโฉนดเลขที่ 2116 และ 3426 ตำบลบางประกงอำเภอบางปะกง จังหวัดฉะเชิงเทรา และที่ดินทั้งสองแปลงดังกล่าวของโจทก์ ห้ามเกี่ยวข้องอีกต่อไป และให้จำเลยชดใช้ค่าเสียหายแก่โจทก์เดือนละ 30,000 บาท นับแต่วันฟ้องไปจนกว่าจำเลยและบริวารจะขนย้ายทรัพย์สินออกไปจากบ้านและที่ดินของโจทก์เสร็จ และส่งคืนบ้านกับที่ดินในสภาพเรียบร้อย

จำเลยให้การว่า โจทก์มิใช่เจ้าของบ้านพิพาท บ้านพิพาทเป็นของบริษัทโรงงานน้ำปลาไทยเบญจพล จำกัด ซึ่งมีนายมั่นเฮี้ยงแซ่โง้ว บิดาของจำเลยเป็นประธานกรรมการ ส่วนที่ดินทั้งสองแปลงตามฟ้องเป็นของโจทก์ซึ่งได้มาโดยมิชอบ โจทก์ซื้อที่ดินทั้งสองแปลงจากบริษัทดังกล่าวแต่มิได้ซื้อบ้านพิพาทด้วย โจทก์จึงไม่ใช่เจ้าของบ้านพิพาท จำเลยอยู่ในบ้านพิพาทโดยมิได้อาศัยสิทธิของโจทก์ โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้องขับไล่จำเลย บ้านพิพาทหากให้เช่าจะได้ค่าเช่าไม่เกินเดือนละ 2,000 บาท ขอให้ยกฟ้อง

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยและบริวารขนย้ายทรัพย์สินออกไปจากบ้านเลขที่ 109 ซึ่งปลูกอยู่ในที่ดินโฉนดเลขที่ 2116 และ3426 ตำบลบางปะกง (บางปะกงล่าง) อำเภอบางปะกงจังหวัดฉะเชิงเทรา และที่ดินทั้งสองแปลงดังกล่าวของโจทก์ ทั้งให้ส่งมอบบ้านกับที่ดินดังกล่าวให้แก่โจทก์ในสภาพเรียบร้อย ห้ามจำเลยและบริวารยุ่งเกี่ยวกับทรัพย์สินดังกล่าวอีกต่อไป และให้จำเลยใช้ค่าเสียหายแก่โจทก์เดือนละ 10,000 บาท นับแต่วันที่ 17 พฤศจิกายน2532 ไปจนกว่าจำเลยและบริวารจะขนย้ายทรัพย์สินออกไปจากบ้านและที่ดินดังกล่าวเสร็จและส่งมอบบ้านให้โจทก์ในสภาพเรียบร้อยคำขอนอกจากนี้ให้ยก

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คดีนี้เมื่อศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยใช้ค่าเสียหายเพราะขาดประโยชน์จากค่าเช่าในบ้านพิพาทให้แก่โจทก์เดือนละ 10,000 บาท โจทก์ไม่อุทธรณ์ จึงเป็นอันยุติว่า ขณะโจทก์ยื่นฟ้องขับไล่จำเลยออกจากบ้านพิพาท บ้านพิพาทอาจให้เช่าได้ไม่เกินเดือนละ 10,000 บาท คู่ความต้องห้ามมิให้ฎีกาในข้อเท็จจริงตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 248 วรรคสองที่โจทก์ฎีกาว่า โจทก์เป็นเจ้าของกรรมสิทธิ์ในบ้านพิพาทและโจทก์ได้รับความเสียหายถึงเดือนละ 30,000 บาท เป็นฎีกาในข้อเท็จจริงทั้งสิ้น จึงต้องห้ามฎีกาตามบทบัญญัติดังกล่าว ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย

พิพากษายกฎีกาโจทก์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา