คดีเป็นปัญหาชั้นบังคับคดี เนื่องจากโจทก์ได้นำเจ้าพนักงานบังคับคดียึดทรัพย์ของจำเลยเพื่อ (ขายทอดตลาด) ชำระหนี้ตามที่โจทก์จำเลยทำสัญญาประนีประนอมยอมความและศาลพิพากษาตามยอมไปแล้ว

จำเลยยื่นคำร้องขอให้สั่งถอนการยึดทรัพย์ อ้างว่าจำเลยได้ชำระหนี้ให้โจทก์ครบถ้วนแล้วตามสำเนาใบรับเงินที่ส่งศาล

โจทก์ค้านว่าโจทก์ไม่ได้รับเงินตามใบรับและใบรับนั้นปลอม

ศาลชั้นต้นไต่สวนแล้วไม่เชื่อคำพยานจำเลย มีคำสั่งให้ยกคำร้อง

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่า การชำระหนี้นอกศาล โดยศาลไม่รู้เห็นเมื่อโจทก์ไม่รับว่าได้รับเงินแล้ว จำเลยจะยกมาเป็นเหตุให้ศาลงดการบังคับคดีหาได้ไม่ พิพากษายืนโดยผล

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า กรณีที่จะให้ถอนการบังคับคดีนั้นประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 295 บัญญัติให้เจ้าพนักงานบังคับคดีถอนการบังคับคดีเมื่อลูกหนี้ตามคำพิพากษาได้วางเงินต่อศาลหรือต่อเจ้าพนักงานบังคับคดีเป็นจำนวนพอชำระหนี้ตามคำพิพากษาพร้อมทั้งค่าฤชาธรรมเนียมแห่งคดีหรือค่าธรรมเนียมในการบังคับคดีหรือได้หาประกันมาให้จนเป็นที่พอใจของศาลสำหรับจำนวนเงินเช่นว่ามานี้หรือเจ้าหนี้ตามคำพิพากษาได้แจ้งไปยังเจ้าพนักงานบังคับคดีเป็นหนังสือว่าตนสละสิทธิในการบังคับคดีนั้น หรือ ฯลฯ

กรณีของจำเลยที่อ้างส่งใบรับเงินและว่าได้ชำระหนี้ให้โจทก์ไปตามที่ได้มีการตกลงกันนอกศาล โดยโจทก์ลดจำนวนหนี้ให้ด้วยโจทก์เองก็ปฏิเสธและต่อสู้ว่าเป็นลายเซ็นชื่อโจทก์ผู้รับเงินปลอมกรณีจึงไม่ตกอยู่ในบังคับแห่งบทบัญญัติมาตรา 295 ดังกล่าวแล้วในชั้นนี้ศาลจะมีคำสั่งเพิกถอนการยึดทรัพย์มิได้ ไม่จำต้องวินิจฉัยถึงใบรับเงินและการชำระหนี้ของจำเลยซึ่งจะเป็นประการใด ก็เป็นเรื่องของจำเลยจะไปว่ากล่าวกันต่อไป ศาลอุทธรณ์พิพากษามาชอบแล้ว

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา