โจทก์ฟ้องว่า จำเลยที่ 1 เป็นบุตรผู้เยาว์ของจำเลยที่ 2 และที่ 3 จำเลยที่ 1 ได้ยืมรถยนต์ของโจทก์ไปขับขี่ แล้วขับขี่ชนเสาไฟฟ้าเป็นเหตุให้รถยนต์ของโจทก์เสียหายขอให้จำเลยทั้งสามร่วมกันชดใช้ค่าเสียหายแก่โจทก์

จำเลยทั้งสามให้การว่า จำเลยที่ 1 ขับขี่รถยนต์ของโจทก์ไปชนเสาไฟฟ้าเพราะเหตุสุดวิสัย จำเลยที่ 2 และที่ 3 ซึ่งเป็นบิดามารดาได้ใช้ความระมัดระวังตามสมควรแก่หน้าที่ดูแลแล้ว จึงไม่ต้องรับผิด ค่าเสียหายสูงเกินไป

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยที่ 1 กระทำละเมิดและให้ชดใช้ค่าเสียหายแก่โจทก์ส่วนจำเลยที่ 2 และที่ 3 ซึ่งเป็นบิดามารดาได้ควบคุมดูแลจำเลยที่ 1 ตามสมควรแก่หน้าที่แล้ว พิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ให้จำเลยทั้งสามร่วมกันชดใช้ค่าเสียหายต่อโจทก์

จำเลยทั้งสามฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยในปัญหาที่ว่าจำเลยที่ 2 และที่ 3 จะต้องร่วมรับผิดกับจำเลยที่ 1หรือไม่ ไว้ว่า ข้อเท็จจริงปรากฏว่า ขณะจำเลยที่ 1 มาขอยืนรถโจทก์ จำเลยที่ 2 และที่ 3มิได้มาด้วย จำเลยที่ 1 ไม่มีหนังสือขอยืมมาจากจำเลยที่ 2 และที่ 3 โจทก์ซึ่งเป็นญาติกับจำเลยทั้งสามก็มิได้สอบถามไปยังจำเลยที่ 2 และที่ 3 ทั้ง ๆ ที่ทราบว่ามีโทรศัพท์อยู่ สามารถติดต่อกันได้ จำเลยที่ 2 และที่ 3 จึงไม่ได้รู้เห็นการที่จำเลยที่ 1ไปยืมรถยนต์ของโจทก์ การที่โจทก์ยอมให้จำเลยที่ 1 ยืมรถยนต์ของโจทก์ไปโดยที่จำเลยที่ 2 และที่ 3 มิได้มีโอกาสทักท้วงโจทก์และห้ามปรามจำเลยที่ 1 จึงถือว่าเป็นการสุดวิสัยที่จำเลยที่ 2 และที่ 3 ซึ่งเป็นบิดามารดาจะได้ใช้ความระมัดระวังดูแลจำเลยที่ 1 ตามสมควรแก่หน้าที่ พิพากษายกฟ้องจำเลยที่ 2 และที่ 3

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา