ได้ความว่า ที่พิภาษนี้เดิมเป็นของ ม.แล อ. บิดามารดาโจทก์จำเลย ปัญหาที่ได้เถียงกันว่าเมื่อ อ.ตายแล้ว ม.บิดาได้แบ่งที่สวนรายนี้ให้แก่โจทก์จำเลยหรือว่ายกให้จำเลยฝ่ายเดียว

ศาลเดิมฟังว่าที่พิภาโจทก์จำเลยปกครองมาด้วยกัน จึงตัดสินให้เอาที่พิภาษนี้กับที่ส่วนหนึ่งที่ว่าเป็นของจำเลยมารวมกันแบ่งให้แก่โจทก์จำเลยคนละส่วน

ศาลอุทธรณ์เห็นว่พะยานจำเลยเบิกความมีน้ำหนักหลักฐานควรฟังว่าจำเลยได้รับส่วนแบ่งแลปกครองที่พิภาษนี้มา จึงตัดสินกลับศาลเดิมให้ยกฟ้องโจทก์

ศาลฎีกาเห็นว่า ที่พิภาษนี้ไม่มีหนังสือสำคัญสำหรับที่ดิน พะยานโจทก์จำเลยต่างเบิกความเถียงกันอยู่ว่า บิดยกให้แก่ตนแลได้ปกครองมา แต่ทั้ง ๒ ฝ่ายก็หามีหลักฐานอย่างใดไม่ จึงต้องอาศัยความปกครองเป็นหลัก ทางพิจารณาจำเลยนำสืบได้ดีกว่าพะยานโจทก์ว่า จำเลยได้ปกครองอยู่ในที่พิภาษแลล้อมรั้วเก็บผลประโยชน์มากว่า ๑๐ ปีแล้ว โจทก์ไม่มีอำนาจจะอ้างว่า มีส่วนเป็นเจ้าของได้ จึงตัดสินตามศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา