โจทก์ฟ้องว่า นางสดศรีเป็นภรรยาของโจทก์ จำเลยได้พานางสดศรีเข้าไปร่วมประเวณีในโรงแรม จำเลยเป็นชู้กับนางสดศรีโดยโจทก์มิได้ยินยอมหรือรู้เห็นเป็นใจ จึงขอเรียกค่าสินไหมทดแทนในฐานะชายชู้

ศาลชั้นต้นเห็นว่าโจทก์ไม่ได้ฟ้องหย่าภรรยา จึงไม่มีสิทธิฟ้องเรียกค่าทดแทนจากจำเลย แม้จะพิจารณาไปได้ตามฟ้อง ก็ไม่มีทางบังคับจำเลยได้ สั่งไม่รับฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ยกคำสั่งศาลชั้นต้นให้ศาลชั้นต้นรับฟ้องไว้พิจารณาต่อไป

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า โจทก์ฟ้องเรียกค่าทดแทนจากจำเลยโดยอ้างว่าจำเลยเป็นชู้กับภรรยาของโจทก์ กรณีไม่ต้องด้วยประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1505 วรรคแรกที่บัญญัติว่า "เมื่อศาลพิพากษาให้หย่ากันโดยภริยามีชู้ สามีมีสิทธิได้รับค่าทดแทนจากภริยาและชู้" แต่โจทก์ย่อมมีสิทธิตามวรรคสองของมาตราเดียวกันนี้ ซึ่งมีความว่า "สามีจะเรียกค่าทดแทนจากผู้ที่ล่วงเกินภริยาไปในทำนองชู้สาวก็ได้" บทบัญญัตินี้ไม่จำกัดว่าภริยาจะสมัครใจ หรือยินยอมให้ล่วงเกินด้วยหรือไม่ แสดงว่าเรื่องภริยาสมัครใจหรือยินยอมให้ล่วงเกิน ไม่ทำให้สามีหมดสิทธิที่จะฟ้องผู้ที่ล่วงเกินได้ การล่วงเกินในทำนองชู้สาวย่อมมีความหมายรวมถึงการทำชู้ด้วย ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยชอบแล้ว

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา