โจทก์ทั้งสองสำนวนฟ้องว่า จำเลยที่ 1 ขับรถยนต์โดยสารประจำทางของจำเลยที่ 2 ในทางการที่จ้างของจำเลยที่ 2 โดยประมาทชนรถจักรยานยนต์ที่นายเกรียงไกรขับขี่ไป เป็นเหตุให้นายเกรียงไกรถึงแก่ความตาย และโจทก์สำนวนหลังได้รับอันตรายสาหัสโจทก์ทั้งสองคดีแรกขอเรียกค่าสินไหมทดแทน200,000 บาท โจทก์คดีหลังเรียก 37,450 บาท

โจทก์ทั้งสองสำนวนได้ขอถอนฟ้องจำเลยที่ 1 ศาลอนุญาต

จำเลยที่ 2 ให้การต่อสู้ทั้งสองสำนวนว่า ฟ้องโจทก์เคลือบคลุม จำเลยที่ 1 มิได้ขับรถในขณะที่อยู่ในทางการที่จ้าง นายเกรียงไกรผู้ตายเป็นฝ่ายผิด และปฏิเสธค่าเสียหาย

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยที่ 2 ใช้ค่าสินไหมทดแทน 121,000 บาท แก่โจทก์ทั้งสองในคดีแรก และใช้เงิน 7,450 บาทแก่โจทก์ในสำนวนคดีหลัง

จำเลยที่ 2 อุทธรณ์ทั้งสองสำนวน

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยที่ 2 ฎีกาทั้งสองสำนวน

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า จำเลยที่ 1 เป็นลูกจ้างขับรถยนต์คันเกิดเหตุให้กับบริษัทจำเลยที่ 2 ตอนเกิดเหตุจำเลยที่ 1 ได้ขับรถยนต์คันเกิดเหตุไปส่งพนักงานของบริษัทจำเลยที่ 2 ตามบ้านที่จำเลยต่อสู้ว่ามีระเบียบของบริษัทว่าเมื่อพนักงานขับรถนำรถเข้ามาในบริษัทแล้วนำลูกกุญแจไปแขวนไว้จะนำรถออกไปอีกต้องได้รับอนุญาตจากผู้จัดการก่อนนั้น เห็นว่าระเบียบดังกล่าวเป็นระเบียบปฏิบัติภายในของบริษัทเท่านั้น จะนำมาใช้ยันบุคคลภายนอกไม่ได้ ทั้งระเบียบที่ว่านี้ก็มิได้ปฏิบัติเคร่งครัดเพราะแม้แต่คนยามของบริษัทจำเลยที่ 2 เองก็ยังเข้าใจว่าการที่จำเลยที่ 1 นำรถออกไปอีกนั้นก็เพื่อเติมน้ำมันเตรียมไว้ให้เรียบร้อยในวันรุ่งขึ้น แสดงว่ายังนำรถออกไปได้ จึงเห็นว่าการที่จำเลยที่ 1 นำรถออกไปส่งพนักงานของบริษัทจำเลยที่ 2 แล้วเกิดชนรถจักรยานยนต์ของผู้ตาย ถือได้ว่าอยู่ระหว่างปฏิบัติงานเป็นการกระทำในทางการที่จ้างของจำเลยที่ 2 จำเลยที่ 2 ในฐานะนายจ้างต้องร่วมรับผิดในผลละเมิดของจำเลยที่ 1 ด้วย ส่วนค่าสินไหมทดแทนเป็นค่าขาดไร้อุปการะนั้น เห็นว่า แม้จะมีคนอื่นอุปการะเลี้ยงดู หรือโจทก์ทั้งสองมีฐานะดีไม่ได้รับความเดือดร้อนตามข้อต่อสู้ของจำเลยที่ 2 โจทก์ทั้งสองก็มีสิทธิจะได้รับค่าสินไหมทดแทนเพื่อการนี้โดยอาศัยสิทธิตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 443 วรรค 3 เพราะว่าผู้ตายมีหน้าที่ตามกฎหมายจะต้องเลี้ยงดูโจทก์ทั้งสองซึ่งเป็นบุตรและภริยาของตน จำเลยจะปฏิเสธความรับผิดไม่ได้

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา