ได้ความว่าโจทย์จำเลยล่างได้รับอนุญาตให้ตัดไม้จันทร์ ต่างฝ่ายต่างให้กุลีตัดมาขายให้แก่ตน ล.แลช. เปนลูกกุลีของจำเลย แลได้รับเงินล่วงน่าไปจากโจทย์แลจำเลยแล้ว ต่อมา ล. แล ช. ได้ตัดไม้มาขายให้แก่โจทย์ ๆ ได้ขายให้ ม.อีกต่อหนึ่ง จำเลยได้ทราบเรื่องจึงไปแจ้งอำเภอว่าลูกกุลีของจำเลยลักไม้ไปขาย จึงขอให้กักไม้รายนี้ไว้ก่อนแลอำเภอได้สั่งให้กำนันยึดไม้ไว้ ได้ความดังนี้ โจทย์จึงขอให้จำเลยใช้ค่าเสียหาย

ศาลอุทธรณ์ตัดสินว่า ตามข้อบังคับระเบียบวิธีจัดการรักษาป่าข้อ ๖ แล ๑๖ จะต้องเสียค่าภาคหลวงก่อน ถ้าฝ่าฝืนจะต้องรับโทษ แต่เรื่องนี้โจทย์ยังไม่ได้เสียค่าภาคหลวง จำเลยจึงมีอำนาจขอกักไม้ไว้ได้ ให้ยกฟ้องโจทย์

ฎีกาตัดสินว่า ล.ช.เปนลูกกุลีของจำเลยก็ดีแลได้ขายไม้ให้โจทย์ไปแล้ว กรรมสิทธิในไม้นั้นย่อมตกเปนของโจทย์ การที่จำเลยได้ให้เจ้าพนักงานยึดไม้ไว้โดยไม่ได้ไต่สวนให้แน่นอนว่าเปนไม้ของตนนั้นดังนี้ต้องถือว่าจำเลยเลินเล่อทำให้โจทย์เสียหาย จำเลยต้องรับผิดชอบ จึงพิพากษายืนตามศาลเดิม

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา