โจทก์ฟ้องขอให้มีคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์จำเลยเด็ดขาด และพิพากษาให้เป็นบุคคลล้มละลาย

จำเลยให้การว่า จำเลยเป็นหนี้โจทก์จริง แต่จำเลยสามารถชำระหนี้โจทก์ได้ โดยจำเลยรับราชการเป็นตำรวจ มีเงินเดือน ๆ ละ5,600 บาท ขอให้ยกฟ้อง

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ภาค 2 พิพากษากลับ

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ข้อเท็จจริงรับฟังเป็นยุติตามที่โจทก์จำเลยนำสืบรับตรงกันได้ว่า จำเลยเป็นหนี้โจทก์ตามคำพิพากษา2 คดี รวมเป็นเงิน 95,500 บาท จำเลยชำระหนี้ให้โจทก์ 2,000 บาทและโจทก์นำยึดทรัพย์ขายทอดตลาดได้เงิน 10,000 บาท จำเลยไม่มีทรัพย์สินอื่นให้ยึดมาชำระหนี้ แม้โจทก์จะทวงถามแล้วก็ตามจำเลยก็ไม่ชำระหนี้ จำเลยรับราชการเป็นตำรวจมีเงินเดือน ๆ ละ5,900 บาท เหลืออายุราชการอยู่ 12 ปี จำเลยยอมให้โจทก์ใช้สิทธิรับเงินเดือนแทนเดือนละ 2,000 บาท เพื่อผ่อนชำระหนี้จนเสร็จสิ้น

ที่โจทก์ฎีกาว่า จำเลยไม่มีทรัพย์สินที่จะสามารถชำระหนี้โจทก์ทั้งหมดได้ทันที เป็นผู้มีหนี้สินล้นพ้นตัว ศาลพึงพิพากษาให้เป็นบุคคลล้มละลายนั้น เห็นว่า การพิพากษาให้จำเลยล้มละลายในขณะที่จำเลยไม่มีทรัพย์สินที่จะยึดมาชำระหนี้ได้ ย่อมไม่เป็นประโยชน์ต่อเจ้าหนี้แน่นอน แต่ในกรณีที่ให้โอกาสแก่จำเลยซึ่งมีฐานะเป็น ข้าราชการมีรายได้คือเงินเดือนที่แน่นอน และสามารถแบ่งชำระหนี้ได้เดือนละ 2,000 บาท ตามที่จำเลยเสนอ แม้จะใช้เวลายาวนานออกไป แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเป็นวิธีการที่สามารถชำระหนี้ได้จริง เป็นประโยชน์แก่เจ้าหนี้และจำเลยซึ่งเป็นลูกหนี้มากกว่าวิธีการพิพากษาให้จำเลยเป็นบุคคลล้มละลายตามที่โจทก์ขอ เป็นเหตุไม่ควรพิพากษาให้จำเลยล้มละลาย ซึ่งศาลย่อมมีอำนาจที่จะใช้ดุลพินิจตามพระราชบัญญัติล้มละลาย พ.ศ. 2483มาตรา 14 ที่จะยกฟ้องโจทก์ได้ แม้คดีจะได้ความจริงว่าจำเลยเป็นผู้มีหนี้สินล้นพ้นตัวต้องตามมาตรา 9 ก็ตาม

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา