โจทก์ฟ้องว่า นายเมินได้ลักพานางสาวบุญช่วยบุตรของโจทก์ไปในทางชู้สาว จำเลยซึ่งเป็นพี่ชายนายเมินได้จัดเฒ่าแก่มาขอขมาโจทก์เรียกค่าสินสอด 10,000 บาท จำเลยยอมตกลง โจทก์จึงให้นางสาวบุญช่วยอยู่กินกับนายเมินจนเกิดบุตร แต่จำเลยก็หาชำระเงินให้โจทก์ไม่ ขอให้บังคับ

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยชำระเงิน 10,000 บาทแก่โจทก์

จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า การที่นายเมินน้องชายจำเลยฉุดคร่านางสาวบุญช่วยบุตรที่อยู่ในความปกครองของโจทก์ไปนั้น เป็นการละเมิดสิทธิต่อโจทก์ ชอบที่โจทก์จะเรียกร้องค่าทดแทนความเสียหายได้ตามกฎหมายจำเลยซึ่งเป็นพี่ชายของนายเมินมาขอขมานั้น นอกจากจะเป็นไปตามประเพณีแล้ว จำเลยยังยอมตกลงผูกพันตนต่อโจทก์โดยทำสัญญารับให้เงินแก่โจทก์ 10,000 บาทอีกด้วยเงินจำนวนนี้ต้องถือว่าเป็นเงินที่จำเลยยอมให้แก่โจทก์เป็นการตอบแทนที่โจทก์ยอมให้นางสาวบุญช่วยได้อยู่กินกับนายเมินอย่างสามีภริยา และไม่ติดใจว่ากล่าวแก่นายเมินที่ทำละเมิดต่อไป สัญญาระหว่างโจทก์กับจำเลยเช่นนี้จึงเป็นสัญญาที่ฝ่ายโจทก์กับฝ่ายจำเลยตกลงกันระงับข้อพิพาทเรื่องนายเมินน้องชายจำเลยทำละเมิดต่อโจทก์อันปรับได้ว่าเป็นสัญญาประนีประนอมยอมความตามมาตรา 850 แห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ซึ่งชอบที่จะนำมาฟ้องร้องบังคับกันได้ตามกฎหมาย ฉะนั้น ที่จำเลยต่อสู้ว่าเป็นการตกลงให้ทรัพย์สินแก่กันตามหน้าที่ในทางศีลธรรม จึงหาใช่ไม่ ศาลทั้งสองพิพากษาต้องกันให้จำเลยแพ้คดีแก่โจทก์ชอบแล้ว

พิพากษายืน ให้ยกฎีกาของจำเลย

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา