โจทก์ฟ้องว่า โจทก์ที่ 2 ได้นำรถยนต์ไปฝากไว้ที่ปั๊มน้ำมันของจำเลยทั้งสองโดยจำเลยเก็บค่าบริการเกี่ยวกับการรับฝากวันละ 10 บาท รถยนต์ของโจทก์ซึ่งฝากไว้กับจำเลยได้ถูกคนร้ายลักไป จำเลยไม่สามารถติดตามรถคืนให้แก่โจทก์และบิดพลิ้วไม่ชำระค่าสินไหมทดแทนให้ โจทก์ที่ 1 ผู้รับประกันภัยรถยนต์ดังกล่าวได้ชดใช้ค่าเสียหายบางส่วนให้แก่โจทก์ที่ 2 แล้ว ขอให้จำเลยทั้งสองร่วมกันใช้ค่าเสียหายแก่โจทก์ทั้งสอง

จำเลยให้การว่า จำเลยที่ 1 ไม่มีวัตถุประสงค์ในการประกอบกิจการค้าด้วยวิธีรับฝากรถยนต์ จำเลยมิได้ทำสัญญาฝากรถยนต์กับโจทก์ จำเลยยินยอมให้โจทก์นำรถยนต์ไปจอดเก็บไว้ที่ปั๊มน้ำมันของจำเลยโดยจำเลยคิดค่าจอดเป็นคราว ๆ และโจทก์ก็ทราบประกาศของจำเลยแล้วว่าจำเลยจะไม่ต้องรับผิดชอบในความสูญหายหรือเสียหายใด ๆ ต่อรถยนต์ที่นำมาฝาก

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยทั้งสองใช้ค่าเสียหายแก่โจทก์ทั้งสองแต่ให้ค่าเสียหายไม่เต็มตามฟ้อง

โจทก์และจำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า รถยนต์ที่หายนั้นโจทก์ได้ให้ลูกจ้างเอาไปจอดฝากไว้ที่ปั๊มน้ำมันของจำเลย เสียค่าฝาก 10 บาทต่อวัน พฤติการณ์เช่นนี้เป็นการรับฝากทรัพย์เพราะเท่ากับโจทก์ที่ 2 ได้ส่งมอบรถยนต์ไว้แก่จำเลยและจำเลยตกลงว่าจะเก็บรักษารถยนต์นั้นไว้ในอารักขาแห่งตนแล้วจะคืนให้ ข้อความในประกาศของจำเลยที่ว่าจำเลยไม่รับผิดชอบในการสูญหายหรือเสียหายใด ๆ แก่รถที่จอดไว้ทั้งสิ้นก็ดี การที่ลูกจ้างของโจทก์ที่ 2 เอากุญแจรถไว้กับตนก็ดี ไม่เป็นเครื่องแสดงว่าเป็นเรื่องที่จำเลยให้โจทก์เช่าสถานที่สำหรับจอดรถชั่วคราว

จำเลยที่ 1 ซึ่งเป็นนิติบุคคลจะมีวัตถุประสงค์ในการรับฝากทรัพย์หรือไม่ก็ตาม เมื่อจำเลยที่ 1 รับฝากทรัพย์ไว้และได้รับบำเหน็จค่าฝากตลอดมา จำเลยที่ 1 จะปลีกตนให้พ้นความรับผิดหาได้ไม่

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา