โจทก์ฟ้องว่าจำเลยได้ร่วมกันปล้นโคของนายไป๋

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นลงโทษจำคุกจำเลยที่ 1 ตามมาตรา 340 วรรค 4 ซึ่งเป็นบทหนัก คดีส่วนตัวจำเลยที่ 2 ให้ยกฟ้อง

โจทก์และจำเลยที่ 1 อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ ให้ลงโทษจำเลยที่ 1 ตามมาตรา 288, 80ลดมาตราส่วนโทษลง 1 ใน 3 ตามมาตรา 76

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่าตามคำพยานโจทก์ไม่ปรากฏว่า เมื่อคนร้ายปลดโค 4 ตัวออกจากเกวียน 2 เล่มแล้ว ได้พาโคไปไกลเพียงใด จึงทิ้งโควิ่งหนี เมื่อพิเคราะห์พยานโจทก์ทุกปากแล้ว น่าเชื่อว่าคนร้ายปล่อยโคไว้แถวบริเวณที่เกวียนจอดนั้นเอง เหตุที่คนร้ายเอาโคไปไม่ได้ เพราะผู้เสียหายกับชาวบ้านพากันมายังที่เกิดเหตุเกือบจะในทันที เพราะที่เกิดเหตุห่างจากหมู่บ้านเพียง 7 เส้นเท่านั้นและตามบริเวณทุ่งนาใกล้ ๆ ก็ยังมีคนขนข้าวเกี่ยวข้าวอยู่เป็นอันมาก คนพวกนี้ได้คอยสกัดกั้นจำเลยไว้จนไม่สามารถจะนำโคไปได้ ต้องทิ้งไว้แล้วหนีเอาตัวรอดฉะนั้น ความผิดของจำเลยที่ 1 เป็นเพียงขั้นพยายาม

ปัญหาต่อไปมีว่า จะควรลดมาตราส่วนโทษให้จำเลยที่ 1 ตามมาตรา 76หรือไม่ ศาลฎีกาเห็นว่า จำเลยที่ 1 น่าจะทำไปด้วยความคนองตามประสาเด็กหนุ่มไม่ได้คิดและตระเตรียมการให้รอบคอบอย่างคนธรรมดาที่คิดจะทำการใหญ่เช่นนี้ ผลที่ได้รับก็คือพวกของตนถูกยิงตายไป 1 คน ตัวเองก็ถูกยิงบาดเจ็บ ที่ศาลอุทธรณ์ลดมาตราส่วนโทษให้จำเลยผู้นี้ 1 ใน 3 ตามมาตรา 76เป็นการสมควรแล้ว

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา