ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยและบริวารออกจากที่ดินและตึกแถวให้ใช้ค่าเสียหายแก่โจทก์เดือนละ 5,000 บาท นับแต่วันฟ้อง จนกว่าจำเลยและบริวารออกจากที่ดินและตึกแถว ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยข้อกฎหมายว่า "คดีนี้โจทก์ฟ้องขับไล่จำเลยซึ่งเป็นผู้เช่าออกจากอสังหาริมทรัพย์ ไม่ปรากฏตามคำฟ้องโจทก์ว่า ตึกแถวพิพาทมีค่าเช่าหรืออาจให้เช่าได้เดือนละเท่าใด แต่ได้ความจากคำให้การของจำเลยและทางนำสืบของจำเลยว่า ตึกแถวพิพาทมีค่าเช่าเดือนละ 100 บาท ต่อห้อง (ตึกแถวพิพาทมี 2 ห้อง) แม้โจทก์จะเรียกค่าเสียหายนับแต่วันฟ้องเดือนละ 6,000 บาท แต่ก็เป็นค่าเสียหายในอนาคต อันเป็นส่วนหนึ่งของการฟ้องขับไล่ผู้เช่าออกจากอสังหาริมทรัพย์ จึงถือได้ว่าการเช่ารายนี้มีค่าเช่าหรืออาจให้เช่าได้ในขณะยื่นคำฟ้องไม่เกินเดือนละสองพันบาทจำเลยมิได้กล่าวแก้เป็นข้อพิพาทด้วยกรรมสิทธิ์หรือมิได้ยกข้อโต้เถียงในเรื่องแปลความหมายแห่งข้อความในสัญญาเช่า จึงต้องห้ามอุทธรณ์ฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริง ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 224 และ 248 (พระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติมประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง(ฉบับที่ 6) พ.ศ. 2518 มาตรา 3 และ 6) ปรากฏว่าคดีนี้จำเลยอุทธรณ์ฎีกาในทำนองเดียวกันว่า โจทก์ไม่ได้เป็นเจ้าของกรรมสิทธิ์ในทรัพย์พิพาท และค่าเสียหายของโจทก์ไม่ควรเกินเดือนละ 600 บาท ซึ่งต่างเป็นปัญหาข้อเท็จจริงทั้งสิ้น ต้องห้ามมิให้อุทธรณ์ฎีกาตามบทกฎหมายดังกล่าวข้างต้น แม้ศาลอุทธรณ์จะรับวินิจฉัยให้ก็ไม่ชอบ คดีได้ยุติไปแล้วตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น ศาลฎีกาจึงไม่รับวินิจฉัย"

พิพากษายกคำพิพากษาศาลอุทธรณ์และยกฎีกาของจำเลย ให้บังคับคดีไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น คืนค่าธรรมเนียมชั้นฎีกาให้จำเลยทั้งหมด ค่าทนายความในชั้นฎีกาให้เป็นพับ

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา เนติบัณฑิตยสภา