โจทก์ฟ้องว่า จำเลยได้ข่มขืนกระทำชำเราเด็กหญิงสายชล ผู้เสียหายซึ่งมีอายุ13 ปี 7 เดือนเศษและมิใช่ภริยาจำเลยหลายครั้งจนผู้เสียหายตั้งครรภ์ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 276

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 276

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยปัญหาข้อกฎหมายว่า เห็นว่าการกระทำของจำเลยดังโจทก์ฟ้องเป็นความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 276 วรรคแรก ซึ่งเป็นความผิดอันยอมความได้ พนักงานสอบสวนจะมีอำนาจทำการสอบสวนก็ต่อเมื่อมีคำร้องทุกข์ตามระเบียบ ปรากฏว่านายส่วนผู้ร้องทุกข์เป็นบิดาของผู้เสียหายซึ่งไม่ได้จดทะเบียนสมรสกับนางสำราญมารดาผู้เสียหาย ทั้งไม่ปรากฏว่านายส่วนได้จดทะเบียนว่าผู้เสียหายเป็นบุตรหรือศาลพิพากษาว่าผู้เสียหายเป็นบุตร นายส่วนจึงไม่เป็นผู้แทนโดยชอบธรรมของผู้เสียหาย และไม่มีอำนาจจัดการร้องทุกข์แทนผู้เสียหาย ถือได้ว่าคดีนี้ไม่มีคำร้องทุกข์พนักงานสอบสวนจึงไม่มีอำนาจทำการสอบสวนตามประมวลกฎหมายวิธีพจิารณาความอาญา มาตรา 121 และพนักงานอัยการไม่มีอำนาจยื่นฟ้องคดีต่อศาล

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา