โจทก์ฟ้องขอให้บังคับจำเลยชำระเงินจำนวน 360,000 บาทและให้จดทะเบียนแบ่งแยกที่ดินโฉนดเลขที่ 43796 ตำบลทุ่งวัดดอน(บ้านทวาย) อำเภอยานนาวา (บางรัก) กรุงเทพมหานคร จำนวน20 ตารางวา หากแบ่งให้ไม่ได้ให้ชดใช้ราคาที่ดิน 500,000 บาทแก่โจทก์พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ 15 ต่อปี ในต้นเงิน 860,000 บาทนับแต่วันที่ 6 กรกฎาคม 2536 เป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์

จำเลยให้การว่า จำเลยเป็นผู้จัดการมรดกของหม่อมหลวงเจริญศิวะเกื้อ ตามคำพิพากษาของศาลฎีกา ตามสัญญาให้ค่าว่าจ้างทนายมีข้อตกลงในการให้ค่าจ้างว่าความโจทก์เป็นจำนวนร้อยละของทรัพย์สินที่หม่อมหลวงเจริญและนางดวงแข ศิวะเกื้อผู้ว่าจ้างจะได้รับจากการชนะคดี โดยโจทก์เป็นผู้ออกค่าธรรมเนียมศาลและค่าใช้จ่ายในการดำเนินคดีให้แก่ผู้ว่าจ้างเป็นข้อตกลงที่ขัดต่อกฎหมายและความสงบเรียบร้อยของประชาชน สัญญาให้ค่าว่าจ้างทนายจึงเป็นโมฆะ ขอให้ยกฟ้อง

ศาลชั้นต้น พิพากษายก ฟ้อง

โจทก์ อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ พิพากษายืน

โจทก์ ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ตามสัญญาให้ค่าว่าจ้างทนายเอกสารหมาย จ.1ข้อ 2 หม่อมหลวงเจริญผู้ว่าจ้างตกลงให้ค่าว่าจ้างเป็นค่าทนายตอบแทนแก่โจทก์ผู้รับจ้างเป็นเงินทั้งสิ้น 6,000,000 บาทแต่เนื่องจากหม่อมหลวงเจริญยากจนไม่มีเงินชำระให้แก่โจทก์ได้จึงประสงค์ขอยกที่ดินพิพาทตามสัญญาข้อ 1 ชำระแทน โดยขอยกให้เป็นกรรมสิทธิ์ของโจทก์จำนวน 40 ส่วนของที่ดินและตึกแถวทั้งหมดและหากได้เงินจากคดีดังกล่าวมาเป็นจำนวนเท่าใด หม่อมหลวงเจริญขอแบ่งส่วนได้ให้แก่โจทก์เป็นจำนวนร้อยละ 40 เช่นเดียวกันอีกด้วยซึ่งที่ดินที่จะแบ่งให้ตามสัญญาข้อ 1 เป็นที่ดินที่หม่อมหลวงเจริญจะได้มาจากการฟ้องร้องคดี จึงเป็นข้อสัญญารับจ้างว่าความโดยวิธีทำสัญญาแบ่งเอาส่วนจากทรัพย์สินที่เป็นมูลพิพาทอันจะพึงได้แก่หม่อมหลวงเจริญลูกความ เป็นสัญญาที่มีวัตถุประสงค์ขัดต่อพระราชบัญญัติทนายความ พ.ศ. 2508 มาตรา 41 ประกอบพระราชบัญญัติทนายความ พ.ศ. 2477 มาตรา 12(2) ซึ่งใช้บังคับในขณะทำสัญญาจึงเป็นโมฆะตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 113 เดิม ที่ใช้บังคับในขณะทำสัญญา (มาตรา 150 ที่แก้ไขใหม่)แม้ต่อมาจะได้มีพระราชบัญญัติทนายความ พ.ศ. 2528 ให้ยกเลิกพระราชบัญญัติทนายความ พ.ศ. 2508 แล้ว และตามพระราชบัญญัติดังกล่าวมีบทเฉพาะกาล มาตรา 86 กำหนดให้ให้คณะกรรมการออกข้อบังคับว่าด้วยมรรยาททนายความ มาตรา 53 ตามประกาศในราชกิจจานุเบกษา โดยที่ข้อบังคับดังกล่าวมิได้กำหนดเรื่องค่าจ้างว่าความไว้ก็ตาม ก็ไม่ทำให้สัญญาระหว่างโจทก์กับจำเลยที่เป็นโมฆะมาแต่แรกแล้วกลับสมบูรณ์ขึ้นมาได้

ส่วนข้อฎีกาของโจทก์ที่ว่าคู่กรณีในสัญญาตามเอกสารหมาย จ.1เจตนาจะให้ส่วนที่ไม่เป็นโมฆะแยกออกจากส่วนที่เป็นโมฆะตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 173, 174 ที่แก้ไขใหม่นั้น เห็นว่า สัญญาให้ค่าว่าจ้างทนายตามเอกสารหมาย จ.1มีนิติกรรมเพียงอย่างเดียวคือให้นำที่ดิน สิ่งปลูกสร้างและเงินจากทรัพย์สินที่เป็นมูลพิพาทที่จะได้จากการชนะคดีจำนวนร้อยละ 40มาแบ่งให้แก่โจทก์เป็นค่าจ้างว่าความซึ่งเป็นโมฆะ ไม่มีนิติกรรมส่วนอื่นที่ไม่เป็นโมฆะที่จะแยกออกมาจากส่วนที่เป็นโมฆะได้ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 173 ที่แก้ไขใหม่การที่กองมรดกของหม่อมหลวงเจริญได้รับเงินจากการขายทรัพย์สินที่เป็นมูลพิพาทหลังจากพระราชบัญญัติทนายความ พ.ศ. 2528ใช้บังคับแล้วหาใช่เป็นนิติกรรมที่ใช้ได้แยกออกต่างหากจากสัญญาให้ค่าว่าจ้างทนายตามเอกสารหมาย จ.1 ซึ่งเป็นโมฆะตามที่โจทก์กล่าวอ้างไม่ และกรณีไม่เข้าลักษณะที่เป็นนิติกรรมอย่างอื่นที่ไม่เป็นโมฆะ ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 174ที่แก้ไขใหม่ ส่วนที่โจทก์ฎีกาขอให้ลดค่าทนายความในศาลชั้นต้นลงนั้น เห็นว่า ศาลชั้นต้นกำหนดค่าทนายความไม่เกินอัตราตามตาราง 6 ท้ายประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง และเป็นจำนวนเงินที่เหมาะสมแล้ว

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา