ได้ความว่าจำเลยทั้ง ๓ คนสมคบกันไปลักเรือเขาคนละลำ ครั้นพวกเจ้าทรัพย์ไล่ตามมา อ.ป.จำเลยทิ้งเรือหนีไป แต่ ย.ยังไม่หนีพอเจ้าทรัพย์ไล่จวนทัน ย.จำเลยยกตามขึ้นทำท่าจะฟัน แต่แล้วก็ทิ้งเรือกะโดดหนีไป

ศาลเดิมตัดสินว่าจำเลยมีผิดฐานปล้นทรัพย์ตาม ม.๓๐๑ ให้จำคุกคนละ ๑๐ ปี

อธิบดีแย้งว่า ย.ขู่เจ้าทรัพย์เพื่อประโยชน์ของตนเอง อ.ป.มิได้ช่วยเหลืออย่างใด ควรลงโทษ ย.ตาม ม.๒๙๙ ประกอบด้วย ม.๒๙๓ ข้อ ๗-๑๑ ควรจำคุก ๓ ปี ส่วน อ.ป.มีผิดตาม ม.๒๙๓ ข้อ ๗-๑๑ จำคุกคนละ ๒ ปี

ศาลอุทธรณ์ตัดสินแก้ศาลเดิมให้ลงโทษจำเลยตามความเห็นแย้งของอธิบดี

โจทก์ฎีกาว่ากิริยาของจำเลยเข้าเกณฑ์ปล้นตาม ม.๓๐๑

ศาลฎีกาเห็นว่า เมื่อ ย.ยกดาพขึ้นขู่เจ้าทรัพย์นั้น อ.ป.ได้หนีไปเสียก่อนแล้วมิได้ช่วยเหลือการกระทของ ย.ประการใด แม้จำเลยจะได้สมคบกันมาลักทรัพย์แต่แรกก็ดี อ.ป.ก็ยังไม่ควรต้องรับผลต่อการกระทำในตอนหลังของ ย.ด้วย จึงตัดสินยืนตามศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา