ได้คว่ามว่าโจทก์ได้มอบเด็กหญิงวิเชียรบุตรโจทก์ให้แก่จำเลยเมื่อเด็กอายุได้ ๑๔ เดือนโดยโจทก์มิได้ค่าบำเหน็จหรือค่าเลี้ยงดูแต่อย่างใดจากจำเลยการให้เด็กแก่กันนี้ให้กันก่อนวันใช้ประมวลแพ่งๆ บรรพ ๕ บัดดนี้โจทก์ต้องการบุตรคืนจึงขอให้จำเลยส่งคืนแก่โจทก์เด็กหญิงวิเชียรได้ให้ถ้อยคำว่าอยู่กับจำเลยได้รับความสุข

สะบายถ้าจะอยู่กับจำเลย

ศาลชั้นต้นวินิจฉัยว่ากรณีนี้ต้องใช้กฎหมายลักษณะเบ็ดเสร็จบทที่ ๑๐๙ มาตรา ๑๑ ตอนที่บัญญัติถึงการให้เด็กอายุ ๒ - ๓ ขวบโดยมิได้คิดค่านมและกฎหมายบัญญัติให้ตีค่าผู้น้อยและให้ปันค่านั้นให้แก่ผู้เลี้ยงและพ่อแม่แต่โจทก์ในคดีนี้เป็น

คนอนาถาไม่มีเงินค่าเด็กให้แก่จำเลยจึงเรียกเด็กคืนไม่ได้ให้ยกฟ้องโจทก์อุทธรณ์ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่าเด็กอายุได้ ๑๔ เดือนต้องเข้าตอน ๑ ของ ม. ๑๑ ซึ่งบัญญัติว่าให้แล้วแต่เด็กสมัครคดีนี้เด็กสมัครอยู่กับจำเลยฟ้องของโจทก์จึงตกไปและคดีต้องบังคับหามประมวลแพ่งๆมาตรา ๑๕๘๒ด้วยจึงพิพากษายืนตามศาลชั้นต้น

โจทก์ฎีกาศาลฎีกาเห็นว่าได้มีคำพิพากษาฎีกาที่ ๑๔๑๖-๑๔๑๗/๒๔๕๖ วินิจฉัยไว้แล้วว่าวิธีค่าคนนั้นได้ยกเลิกเสียสิ้นแล้วทุกสถานโดยการเลิกทาสเกษียรงานฉะนั้นจะตีค่าผู้น้อยและบันส่วนผู้เลี้ยงส่วนพ่อแม่จึงไม่ควรใช้บังคับต่อไปและความในมาตรา ๑๔๘๖ แพ่งประมวลแพ่งๆได้บัญญัติว่าบิดามารดาโดยกำเนิดหสดอำนาจปกครองนับแต่วันเวลาที่เด็กเป็นบุตรบุญธรรม

ประกอบกับจำเลยได้เลี้ยงดูโดยสุจริตและเด็กได้รับความสุขสบายสมัครใจจะอยู่กับจำเลยเช่นนี้โจทก์จึงไม่มีทางจะเรียกร้องให้จำเลยส่งเด็กคืนให้ได้จึงพิพากษายืนตามศาลล่าง

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา