คดีนี้ โจทก์ฟ้องว่า โจทก์เป็นเจ้าของที่ดินพิพาท ได้ครอบครองเป็นเจ้าของด้วยความสงบและเปิดเผยตลอดมา โจทก์ได้ยื่นคำร้องต่ออำเภอขอยกที่พิพาทและที่นอกพิพาทให้บุตรีโจทก์ จำเลยทั้งสองคัดค้านอ้างว่าที่พิพาทเป็นของจำเลยที่ 1 เป็นการเถียงสิทธิโจทก์จึงขอให้พิพากษาว่าที่ดินพิพาทเป็นของโจทก์ ห้ามจำเลยทั้งสองและบริวารเกี่ยวข้อง

จำเลยที่ 1 ให้การว่า โจทก์ขายที่พิพาทให้จำเลยเป็นเวลา 10 ปีแล้ว จำเลยได้ใช้สิทธิครอบครองที่พิพาทโดยเจตนาเป็นเจ้าของโดยความสงบและเปิดเผยตลอดมา โจทก์ไม่เคยเกี่ยวข้องครอบครองที่พิพาทแต่ประการใด ที่พิพาทเป็นที่มือเปล่า โจทก์สละการครอบครองโดยขายให้จำเลยมา 10 ปีแล้ว จำเลยย่อมได้สิทธิครอบครองตามกฎหมาย

จำเลยที่ 2 ให้การว่า ที่พิพาททางซีกตะวันออกเป็นกรรมสิทธิ์ของจำเลยโจทก์นำพนักงานมารังวัดรุกล้ำเข้ามาในเขตที่ของจำเลยที่ 2 จำเลยที่ 2 จึงคัดค้าน

ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้วพิพากษาว่า ที่พิพาททางด้านตะวันออกซึ่งแรสีดำไว้จำเลยที่ 2 มีสิทธิครอบครอง และที่พิพาทส่วนนางเยาะจำเลยที่ 1 โจทก์ได้ขายให้แก่จำเลยที่ 1 จริง ให้ยกฟ้องโจทก์

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืนให้ยกฟ้องโจทก์

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า คดีนี้ศาลชั้นต้นฟังข้อเท็จจริงว่าโจทก์ไม่ได้ครอบครองที่พิพาทจำเลยที่ 1 เป็นผู้มีสิทธิครอบครองที่พิพาท แต่ศาลอุทธรณ์ฟังว่าโจทก์ได้สละการครอบครองที่พิพาทให้แก่บุตรีโจทก์เป็นผู้มีสิทธิครอบครองแล้ว จึงไม่มีสิทธิจะฟ้องว่าที่พิพาทยังเป็นของโจทก์ แม้ว่าศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์จะวินิจฉัยมีความเห็นไปคนละอย่างก็ดี แต่ก็ถือได้ว่าทั้งศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ฟังว่าโจทก์ไม่ได้ใช้สิทธิครอบครองที่พิพาท และศาลอุทธรณ์ได้พิพากษายืนตามคำพิพากษาของศาลชั้นต้นในผลที่ให้ยกฟ้องโจทก์คดีนี้มีทุนทรัพย์ไม่เกิน 5,000 บาท จึงต้องห้ามมิให้โจทก์ฎีกาในข้อเท็จจริงตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 248

ที่โจทก์ฎีกาว่า ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยนอกประเด็นว่าโจทก์ได้สละการครอบครองที่พิพาทให้แก่บุตรีโจทก์ โจทก์จะขอให้ศาลแสดงว่ายังเป็นของโจทก์อยู่อีกหาได้ไม่นั้น เห็นว่าศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ฟังข้อเท็จจริงว่า โจทก์ไม่ได้ครอบครองที่พิพาทฎีกาข้อนี้ของโจทก์จึงไม่มีสารสำคัญที่จะสนับสนุนให้โจทก์ชนะคดีได้

พิพากษายกฎีกาโจทก์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา