โจทก์ฟ้องว่า เมื่อวันที่ 9 มิถุนายน 2538 เวลากลางคืนหลังเที่ยง จำเลยได้ชิงทรัพย์เอาสร้อยคอทองคำหนัก 2 บาท 1 เส้น ราคา 10,000 บาท พระเลี่ยมทอง 1 องค์ ราคา 1,500 บาท รวมเป็นเงิน11,500 บาท ของนางวราภรณ์ พิทยานุกูล ผู้เสียหายไป โดยจำเลยได้ชกต่อยผู้เสียหายเพื่อให้ความสะดวกแก่การชิงทรัพย์หรือการพาทรัพย์นั้นไป ให้ยื่นให้ซึ่งทรัพย์นั้น ยึดถือเอาทรัพย์นั้นไว้และให้พ้นจากการจับกุม ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 339

จำเลยให้การปฏิเสธฐานชิงทรัพย์ แต่รับสารภาพว่ากระทำความผิดฐานวิ่งราวทรัพย์

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 336 วรรคหนึ่ง ให้จำคุก 2 ปี จำเลยให้การรับสารภาพ ลดโทษกึ่งหนึ่ง คงจำคุก 1 ปี

จำเลยอุทธรณ์ขอให้ลดโทษและรอการลงโทษ

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา โดยผู้พิพากษาซึ่งพิจารณาและลงชื่อในคำพิพากษาศาลชั้นต้นอนุญาตให้ฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริง

ศาลฎีกาวินิจฉัยข้อเท็จจริงว่า ไม่มีเหตุสมควรที่จะรอการลงโทษแก่จำเลย และวินิจฉัยข้อกฎหมายว่า ที่ศาลชั้นต้นปรับบทลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 336 วรรคหนึ่ง นั้นเห็นว่า โจทก์บรรยายฟ้องว่าจำเลยชิงทรัพย์ของผู้เสียหายไปโดยไม่ได้บรรยายว่า จำเลยฉกฉวยพาทรัพย์หนีไปต่อหน้า อันเป็นองค์ประกอบความผิดฐานวิ่งราวทรัพย์ และคำขอท้ายฟ้องก็มิได้ขอให้ลงโทษฐานวิ่งราวทรัพย์ จึงเป็นเรื่องที่โจทก์ไม่ได้ประสงค์จะให้ลงโทษจำเลยฐานวิ่งราวทรัพย์ด้วย จะลงโทษฐานวิ่งราวทรัพย์ไม่ได้ คงลงโทษจำเลยได้ในความผิดฐานลักทรัพย์ในเวลากลางคืนตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 335(1) วรรคแรก เท่านั้น ปัญหานี้เป็นปัญหาเกี่ยวกับความสงบเรียบร้อยศาลฎีกาแก้ไขให้ถูกต้องได้

พิพากษาแก้เป็นว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 335(1) วรรคแรก นอกจากที่แก้คงให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา