โจทก์ฟ้องว่า จำเลยทำสัญญากับโจทก์ ให้โจทก์สร้างตึกแถวในที่ดินของจำเลย 6 ห้องโดยเรียกค่าหน้าดิน 300,000 บาท โจทก์เป็นผู้ลงทุนก่อสร้างมีสิทธิหาผู้เช่าและเรียกค่าก่อสร้าง จำเลยต้องทำสัญญาเช่าและจดทะเบียนให้ 10 ปี นับแต่วันทำสัญญา

จำเลยต่อสู้ว่าโจทก์ผิดสัญญาไม่จ่ายค่าหน้าดินรวม 350,000 บาทฟ้องแย้งให้บังคับใช้ค่าหน้าดินที่ค้างพร้อมดอกเบี้ยและค่าเช่า

โจทก์ให้การแก้ว่าโจทก์ไม่ได้ผิดสัญญา

ศาลชั้นต้นฟังว่าจำเลยผิดสัญญาค่าหน้าดินตกลงกันเพียง300,000 บาท เท่านั้น พิพากษาให้โจทก์ชำระค่าหน้าดินที่ค้าง120,000 บาทให้จำเลย ให้จำเลยทำสัญญาเช่าตึกพิพาทกับผู้เช่าที่โจทก์นำมาทั้ง 7 รายมีกำหนดรายละ 10 ปีนับแต่วันทำสัญญาโดยไปจดทะเบียนสิทธิการเช่า ณ ที่ว่าการอำเภอพระนคร

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เป็นว่า ให้จำเลยทำสัญญาเช่าและจดทะเบียนรายละ 10 ปี นับแต่วันที่ 15 พฤศจิกายน 2509 ซึ่งเป็นวันสุดท้ายตามคำบอกกล่าวของโจทก์

โจทก์ฎีกาว่า กำหนดเวลาเช่า 10 ปีต้องนับแต่วันทำสัญญาเช่า

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า สัญญาระหว่างโจทก์จำเลยข้อ 4 กล่าวว่าผู้ให้สร้างจะเป็นผู้ทำสัญญาเช่าโดยตรงกับผู้เช่าซึ่งผู้รับสร้างเป็นผู้นำมามีกำหนด 10 ปี และจะทำสัญญาให้ทันทีและจดทะเบียนการเช่าแต่ละรายให้ด้วย จำเลยผู้ให้สร้างจึงมีหน้าที่ไปทำสัญญาเช่าและจดทะเบียนการเช่าให้แก่ผู้เช่าตามที่โจทก์ผู้รับสร้างเรียกร้องให้กระทำ ส่วนสัญญาเช่าจะนับตั้งแต่เมื่อใดนั้น สัญญาข้อ 5 ระบุไว้แล้วว่า "จะทำสัญญาเมื่อใดก็ตามต้องมีกำหนดการเช่า 10 ปีนับจากวันทำสัญญาเป็นต้นไป สัญญาระหว่างโจทก์จำเลยระบุไว้ชัดเจนเช่นนี้ ก็ต้องนับระยะเวลาเช่าตั้งแต่วันได้ทำสัญญาเช่าและจดทะเบียนการเช่าให้จริง ๆ การที่มีผู้เช่าเข้าอยู่ในตึกแถวที่ก่อสร้างขึ้นแล้วจะถือว่าได้ทำสัญญาเช่าตามสัญญาข้อ 5 แล้วหาได้ไม่ ที่ศาลอุทธรณ์พิพากษาให้นับระยะเวลาเช่าตั้งแต่วันที่โจทก์บอกกล่าวครบกำหนดแล้วนั้น เป็นการให้นับเวลาผิดไปจากเจตนาของคู่สัญญาที่ตกลงกันไว้ตามสัญญาข้อ 5

พิพากษาแก้ให้บังคับคดีไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา