ได้ความว่าจำเลยที่ ๑ ทำสัญญาขายที่ดินสำหรับปั้นหม้อให้แก่โจทก์ในทีดินโฉนดที่ ๖๘๐๖ ซึ่งจำเลยที่ ๒ มีชื่อเป็นเจ้าของอยู่ด้วย จำเลยที่ ๑ ผิดสัญญา โจทก์จึงฟ้องขอให้ศาลบังคับจำเลยทั้ง ๒ ขายที่ดินหรือมิฉนั้นให้ใช้ค่าเสียหาย

ศาลเดิมตัดสินให้จำเลยที่ ๑ ขายที่ดินให้แก่โจทก์ ๑ ไร่แล้วแต่จะขายตรงไหน แลให้โจทก์ส่งเงินค่าซื้อที่ดิน ๑๒๐ บาทซึ่งยังค้างอยู่แก่จำเลยที่ ๑ ด้วย

ศาลฎีกาตัดสินยืนตามศาลอุทธรณ์ว่า ที่ดินรายนี้มีชื่อจำเลยทั้ง ๒ เป็นเจ้าของยังหาได้แบ่งแยกว่าส่วนของใครอยู่ตรงไหนไม่ จำเลยที่ ๑ ไม่มีสิทธิจะทำสัญญาขายโดยลำพัง และตามสัญญาไม่ปรากฎว่าโจทก์จะขุดดินลงไปลึกมากน้อยเท่าใด ซึ่งอาจทำให้จำเลยที่ ๒ ได้รับความเสียหายจึงยังไม่สมควรจะบังคับให้จำเลยปฏิบัติตามได้ดังที่บัญญัติไว้ในประมวลแพ่ง ม.๒๑๓ จึงให้จำเลยที่ ๑ คนเดียวคืนเงินมัดจำ ๑๒๐ บาทกับให้ใช้ค่าเสียหายอีก ๖๐ บาทให้แก่โจทก์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา