อ.ภ.เดินจะไปธุระที่บ้านกล้วย ในระวางทางพบจำเลยถือขวานออกจากหมู่บ้านเดินตามหลังมา อ.ภ.จึงถามถึงทางจะไปสงนกล้วยจำเลยรับว่าจะพาไป แล้วก็ออกเดินนำหน้า อ.ภ. สักครู่หนึ่งจำเลยหันหน้ามาทาง อ.ภ.พูดว่า จำเลยจะต้องการตุ้มหู อ.วิ่งหนีแลร้องเอะอะขึ้น จำเลยก็จับมือ ภ.ยึดไว้ สักประเดี๋ยวหนึ่งก็ปล่อยไป

ศาลเดิมตัดสินว่าจำเลยมีผิดตาม ม.๒๙๙ แล ๖๐ ให้จำคุก ๒ ปี

ศาลฎีกาตัดสินยืนตามศาลอุทธรณ์ว่า ขณะที่จำเลยพูดขอตุ้มหู อ.นั้น จำเลยมิได้เงื้อขวานขึ้นขู่เข็ญหรือพูดขู่ว่าจะทำร้ายอย่างไร กิริยาของจำเลยยังไม่เปนผิดทางอาญา จำเลยอาจจะพูดลัพยอกเล่นก็ได้ จึงให้ยกฟ้องโจทก์ปล่อยจำเลยไป

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา