โจทย์ฟ้องต่อศาลโปรีสภาว่า จำเลยทำพยานเท็จแลเบิกความเท็จ

ศาลโปรีสภาไต่สวนแล้วมีคำสั่งว่า พยานหลักฐานของโจทย์ไม่มีมูลพอที่จะฟังว่าจำเลยมีพิรุธ ให้ยกฟ้องโจทย์

ศาลอุทธรณ์ยืน

โจทย์ฎีกา ศาลฎีกาตัดสินว่าโจทย์ฎีกาไม่ได้ เพราะเหตุว่า การที่ศาลโปรีสภาสั่งให้ยกฟ้องของโจทย์นั้นก็โดยได้มีการสืบพยานโจทย์แล้วตาม พ.ร.บ.ตั้งศาลโปรีสภา ร.ศ.๑๑๑ ข้อ ๘ มีความว่า เมื่อศาลโปรีสภาไต่สวนเห็นว่าจำเลยไม่มีพิรุธว่าได้กระทำผิดแล้ว ก็ย่อมมีอำนาจปล่อยผู้ต้องหาไปได้ ตามที่โจทย์คัดค้านมาเปนข้อเท็จจริงฎีกาไม่ได้ตาม พ.ร.บ.ฎีกาอุทธรณ์ พ.ศ.๒๔๖๑ ม.๕ ให้ยกฎีกาเสีย แลฎีกาที่ ๘๓๘/๒๔๖๑ ที่อ้างมานั้นเปนฎีกาที่ตัดสินก่อน พ.ร.บ.ฎีกาอุทธรณ์ พงศ.๒๔๖๑ จึงเปนบรรทัดฐานไม่ได้ แต่ฎีกาที่ ๑๒๓/๒๔๖๗ วินิจฉัยว่าคดีมีมูลฤาไม่นั้น เปนการแปลฟ้องจึงเปนข้อกฎหมาย

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา