ศาลอุทธรณ์ตัดสินให้ลงโทษจำคุกจำเลยทั้ง ๓ คนละ ๑ ปี ตามกฎหมายลักษณอาญามาตรา ๒๕๔ จำเลยทั้ง ๓ ฎีกา ระหว่างฎีกาจำเลยมีประกัน ศาลฎีกาตัดสินยืนตามศาลเดิม ได้อ่านคำพิพากษาศาลฎีกาให้โจทย์และจำเลยอื่นฟัง เมื่อวันที่ ๑๖ มีนาคม ๖๓ ส่วน บ.จำเลยได้หลบหนีไปยังไม่ได้ฟังคำตัดสิน ต่อมาเดือนกันยายน ๖๙ จับ บ.ได้ ศาลจึงอ่านคำตัดสินให้ บ.ฟัง เมื่อวันที่ ๒๔ กันยา ๖๙ บ.ยื่นคำร้องว่าจำเลยหลบหนีไปเปนเวลา ๕ ปีเศษ ล่วงเลยการลงอาญาแล้วขอให้ปล่อย

ฎีกาตัดสินยืนตามศาลอุทธรณ์ ตามมาตรา ๘๓ มีว่า กำหนดเวลาล่วงเลยในการลงอาญานั้น ท่านให้นับแต่วันพิพากษาโทษ อันเปนคำพิพากษาชั้นที่สุดคดีนี้ บ.พึ่งฟังฎีกาอันเปนคำตัดสินชั้นที่สุดเมื่อวันที่ ๒๔ กันยา ๖๙ การนับเวลาล่วงเลยให้แก่ บ.จึงควรนับต่อจากวันนั้นเปนต้นไป ตามตัวอย่างฎีกาที่ ๒๘๕/๒๔๖๘ คดีจึงยังไม่ล่วงเลยการลงอาญา จึงให้ลงโทษ บ.ตามคำพิพากษา

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา