คดีทั้งสองสำนวน ศาลแรงงานกลางรวมการพิจารณาและพิพากษาเข้าด้วยกันโดยศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าจ้างค้างจำนวน 517,544.33 บาท สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าจำนวน 204,400 บาท และเงินค่าชดเชยจำนวน 1,226,640 บาท พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปี ในต้นเงินจำนวน 1,948,584.33 บาท นับถัดจากวันฟ้อง (24 มิถุนายน 2539)เป็นต้นไปจนกว่าชำระเสร็จสิ้นแก่โจทก์

โจทก์ทั้งสองสำนวนอุทธรณ์

ศาลแรงงานกลางมีคำสั่งว่า อุทธรณ์ของโจทก์เป็นการอุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริง จึงไม่รับ

โจทก์ทั้งสองสำนวนยื่นคำร้องอุทธรณ์คำสั่งว่า ตามประมวลรัษฎากรบังคับให้ต้องมีเอกสารมีแสดงเกี่ยวกับกำไรขาดทุนของบริษัท การที่ศาลแรงงานกลางรับฟังพยานบุคคลในข้อเท็จจริงเกี่ยวกับกำไรขาดทุนของบริษัทจำเลย เป็นการต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา 94 และศาลแรงงานกลางวินิจฉัยประเด็นแห่งคดีขัดต่อพยานหลักฐานในสำนวน และขัดต่อหลักกฎหมายเรื่องภาระการพิสูจน์หรือหน้าที่นำสืบในประเด็นแห่งคดี เป็นอุทธรณ์ในปัญหาข้อกฎหมายทั้งสิ้นขอให้รับอุทธรณ์

ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานมีคำสั่งว่า "พิเคราะห์แล้ว อุทธรณ์ของโจทก์ที่ว่าศาลแรงงานกลางรับฟังพยานบุคคลว่าจำเลยประกอบกิจการประสบกับภาวะขาดทุนโดยจำเลยไม่ได้นำสำเนางบการเงินประจำปี 2536 และ 2537 มาแสดง เป็นการรับฟังพยานบุคคลแทนพยานเอกสาร จึงไม่ชอบ และกิจการของจำเลยไม่ได้ประสบภาวะการขาดทุนนั้นเห็นว่า กิจการของจำเลยจะมีกำไรหรือขาดทุนเป็นปัญหาข้อเท็จจริงที่ไม่มีกฎหมายบัญญัติให้รับฟังได้เฉพาะพยานเอกสาร การที่ศาลแรงงานกลางรับฟังพยานบุคคลจึงมิใช่เป็นการรับฟังแทนพยานเอกสารดังที่โจทก์ยกขึ้นกล่าวอ้าง อุทธรณ์ของโจทก์เป็นอุทธรณ์ดุลพินิจในการรับฟังพยานหลักฐานของศาลแรงงานกลางเพื่อให้ศาลฎีกาวินิจฉัยว่าจำเลยไม่ได้ขาดทุน จึงเป็นอุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริง ต้องห้ามตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ. 2522มาตรา 54 ศาลแรงงานกลางมีคำสั่งไม่รับอุทธรณ์ชอบแล้ว ให้ยกคำร้อง"

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา สำนักงานส่งเสริมงานตุลาการ