คดีนี้สืบเนื่องมาจากการที่ศาลสั่งตั้งผู้จัดการมรดกทั้งสามเป็นผู้จัดการมรดกของผู้ตาย ต่อมาผู้ร้องยื่นคำร้องว่าผู้ร้องเป็นภริยาโดยชอบด้วยกฎหมายของผู้ตายซึ่งได้จดทะเบียนสมรสและมีบุตรด้วยกัน ผู้จัดการมรดกที่ 1 ไม่ใช่ภริยาที่ชอบด้วยกฎหมายของผู้ตาย ผู้จัดการมรดกทั้งสามร้องขอเป็นผู้จัดการมรดกโดยผู้ร้องและบุตรไม่เคยให้ความยินยอมใด ๆ ทั้งสิ้น เมื่อศาลมีคำสั่งตั้งเป็นผู้จัดการมรดกแล้ว ผู้จัดการมรดกทั้งสามไม่เริ่มทำบัญชีทรัพย์มรดก และไม่ทำบัญชีทรัพย์มรดกให้แล้วเสร็จภายในกำหนดทั้งยังเก็บผลประโยชน์ไปเป็นประโยชน์ส่วนตัวไม่นำเข้ากองมรดก ขอให้ศาลมีคำสั่งถอนผู้จัดการมรดกทั้งสามออกจากตำแหน่ง และตั้งผู้ร้องเป็นผู้จัดการมรดกแทน ศาลชั้นต้นมีคำสั่งในคำร้องของผู้ร้องว่า คดีถึงที่สุดแล้วผู้ร้องต้องว่ากล่าวเอากับผู้จัดการมรดกทั้งสามเป็นอีกคดีหนึ่งต่างหากให้ยกคำร้อง ผู้ร้องอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายกคำสั่งของศาลชั้นต้น ให้ศาลชั้นต้นรับคำร้องของผู้ร้องว่าไว้ดำเนินการและมีคำพิพากษาหรือคำสั่งใหม่ตามรูปคดี ผู้จัดการมรดกทั้งสามฎีกา ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คดีนี้เริ่มต้นโดยผู้จัดการมรดกทั้งสามยื่นคำร้องฝ่ายเดียวขอเป็นผู้จัดการมรดกของผู้ตาย ศาลมีคำสั่งตั้งเป็นผู้จัดการมรดกแล้ว ผู้จัดการมรดกทั้งสามจึงมีสิทธิและหน้าที่จัดการทรัพย์มรดกนั้นไปตามบทบัญญัติแห่งกฎหมาย แต่บทบัญญัติแห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1727 ให้ผู้มีส่วนได้เสียร้องขอให้ศาลสั่งถอนผู้จัดการมรดกโดยทำเป็นคำร้องขอถอนการรับมรดกเสร็จสิ้น ย่อมหมายความว่าผู้ร้องขอมีสิทธิยื่นคำร้องขอเข้ามาในคดีเดิมนั้นเอง หากกฎหมายประสงค์จะให้ต้องไปฟ้องร้องเป็นคดีใหม่ ก็คงไม่บัญญัติให้ผู้มีส่วนได้เสียยื่นคำร้องขอส่วนที่ผู้จัดการมรดกทั้งสามฎีกาว่าการจัดการทรัพย์มรดกรายนี้เสร็จสิ้นแล้วผู้จัดการมรดกทั้งสามมิได้ปฏิบัติผิดหน้าที่และผู้ร้องไม่มีส่วนได้ทรัพย์มรดกรายนี้จึงไม่มีสิทธิยื่นคำร้องนั้น เป็นเรื่องที่ศาลชั้นต้นจะไต่สวนแล้วมีคำสั่งหรือคำพิพากษาต่อไป พิพากษายืน ค่าฤชาธรรมเนียมชั้นฎีกาให้ศาลชั้นต้นรวมสั่งเมื่อมีคำสั่งหรือคำพิพากษาใหม่

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา ADMIN