โจทก์ฟ้องว่า จำเลยเสี้ยมสอนให้ พ. พะยาน จ. เบิกความเท็จว่า ด. มีสวนจากในคดีที่ จ. เปน โจทก์ ค. เปนจำเลย ความจริง พ. รู้ว่า ด. ไม่มีสวนจากจึงไม่ยอมรับแลเบิกไปตามความจริงดังนี้

ศาลเดิมตรวจฟ้องแล้วสั่งว่าข้อความที่โจทก์ฟ้องไม่เปนข้อสำคัญในคดี ให้ยกฟ้องโจทก์โดยไม่เรียกตัวจำเลยมาพิจารณา

ศาลอุทธรณ์ว่า แม้จำเลยได้จ้างวานเสี้ยมสอนให้ พ. เบิกความเท็จเปนข้อสำคัญก็ดีแต่ พ. ไม่เบิกดังนี้แล้วจำเลยไม่ควรมีผิด เพราะโทษฐานเบิกความเท็จตาม ม. ๑๕๕ มีอัตรา ๓ เดือนถึง ๓ ปีลงมาเท่านั้น โทษที่ จำเลยจะได้รับอาจต่ำกว่า ๑ ปี ได้ ซึ่งตามกฎหมายไม่มีโทษจึงให้ยกฟ้องโจทก์ แลอ้างฎีกาที่ ๘๔๙/๒๔๖๓

ฎีกาตัดสินว่า ศาลฎีกาได้เคยวินิจฉัยแล้วในฎีกาที่ ๒๔๔/๒๔๕๗ ให้ถือเกณฑ์โทษคั่นสูงของบทที่ต้องหาเปนเกณฑ์สำหรับจะพิจารณาโทษจำเลยตาม ม. ๑๗๔ จึงให้ศาลเดิมคดีไว้พิจารณาแลพิพากษาตามรูปความต่อไป

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา