โจทก์ฟ้องว่า จำเลยทั้งสองกับพวกได้ร่วมกันเล่นการพนันไพ่รัมมี่พนันเอาทรัพย์สินกันโดยไม่ได้รับอนุญาต ขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติการพนัน พ.ศ. 2478 มาตรา 4, 5, 6, 10, 12, 15 พระราชบัญญัติการพนัน(ฉบับที่ 5) พ.ศ. 2490 มาตรา 3 พระราชบัญญัติการพนัน (ฉบับที่ 7) พ.ศ. 2504 มาตรา 3 และจ่ายเงินค่าสินบนนำจับ

จำเลยทั้งสองให้การว่า ได้กระทำผิดตามฟ้องจริง แต่โจทก์ได้ฟ้องจำเลยทั้งสองมาครั้งหนึ่งแล้ว และจำเลยต้องโทษมาแล้ว ซึ่งต่อมาศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้องเพราะโจทก์ไม่ลงลายมือชื่อในฟ้อง ปรากฏตามสำนวนคดีหมายเลขแดงที่ 3008/2523 ของศาลอุทธรณ์ โจทก์มาฟ้องจำเลยอีก จึงเป็นฟ้องซ้ำ

ศาลชั้นต้นสอบโจทก์แล้ว โจทก์แถลงรับว่าเป็นความจริง

ศาลชั้นต้นเห็นว่า โจทก์มีสิทธิฟ้องได้ พิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตามพระราชบัญญัติการพนัน พ.ศ. 2478 มาตรา 4, 5, 6, 10, 12, 15พระราชบัญญัติการพนัน (ฉบับที่ 5) พ.ศ. 2490 มาตรา 3 พระราชบัญญัติการพนัน (ฉบับที่ 7) พ.ศ. 2504 มาตรา 3 ให้ลงโทษจำเลย

จำเลยทั้งสองอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยทั้งสองฎีกา

ศาลฎีกาพิเคราะห์ฟังข้อเท็จจริงว่า จำเลยทั้งสองได้ถูกโจทก์ฟ้องในความผิดกรรมเดียวกันนี้มาครั้งหนึ่งแล้วตามสำนวนคดีอาญาของศาลชั้นต้นหมายเลขดำที่ 458/2523 หมายเลขแดงที่ 448/2523 แต่ศาลอุทธรณ์ได้พิพากษายกฟ้องเพราะฟ้องไม่มีลายมือของโจทก์ จึงเป็นฟ้องที่ไม่ชอบด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 158(7) โจทก์จึงมาฟ้องจำเลยเป็นคดีนี้ แล้ววินิจฉัยว่า คดีก่อนศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่าฟ้องของโจทก์บกพร่องเนื่องจากโจทก์ไม่ได้ลงลายมือชื่อในฟ้อง และได้พิพากษายกฟ้องโจทก์ จึงเท่ากับว่าศาลยังมิได้พิจารณาเรื่องที่โจทก์ฟ้อง ยังถือไม่ได้ว่าศาลได้พิพากษาในความผิดที่โจทก์ฟ้อง สิทธิในการฟ้องคดีของโจทก์จึงไม่ระงับไปตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 39(4) โจทก์มีสิทธิฟ้องคดีนี้ได้

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา