โจทก์ฟ้องว่า จำเลยตกลงโอนสิทธิการเช่าตึกแถวและการเช่าโทรศัพท์ที่ใช้อยู่ในตึกแถวแก่โจทก์ โดยจำเลยเรียกค่าโอนสิทธิการเช่าโทรศัพท์เป็นอีกส่วนหนึ่งต่างหากโจทก์เข้าอยู่ในตึกแถวและใช้โทรศัพท์อย่างเป็นเจ้าของตลอดมาจำเลยสัญญาว่าจะจดทะเบียนโอนสิทธิการเช่าโทรศัพท์ให้แก่โจทก์ แต่ก็ผัดผ่อนเรื่อยมาต่อมาจำเลยได้จัดการย้ายโทรศัพท์ไปอยู่บ้านอื่น ทำให้โจทก์เสียหาย ขอให้บังคับจำเลยโอนสิทธิการเช่าโทรศัพท์ให้แก่โจทก์ ฯลฯ จำเลยให้การว่า ไม่เคยตกลงโอนสิทธิการเช่าโทรศัพท์ให้แก่โจทก์ไม่เคยรับเงินค่าโอนสิทธิการเช่าจากโจทก์ ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้วพิพากษาให้จำเลยโอนสิทธิการเช่าโทรศัพท์หมายเลข311 - 3131 ให้แก่โจทก์ หากจำเลยไม่ยินยอมโอนให้โจทก์ ให้ถือเอาคำพิพากษาของศาลแทนการแสดงเจตนาของจำเลย หรือถ้าหากไม่อาจโอนสิทธิการเช่าโทรศัพท์ได้ ให้จำเลยชำระเงินจำนวน 30,000 บาท พร้อมด้วยดอกเบี้ยอัตราร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปีนับแต่วันที่ 1 สิงหาคม 2519 เป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์และให้จำเลยใช้ค่าเสียหายอัตราเดือนละ 400 บาท นับแต่วันที่ 14 กุมภาพันธ์ 2525 เป็นต้นไปจนกว่าจะโอนสิทธิการเช่าโทรศัพท์ให้แก่โจทก์หรือชำระเงินให้โจทก์เสร็จสิ้นแล้วแต่กรณี จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน จำเลยฎีกา ศาลฎีกาวินิจฉัยปัญหาข้อกฎหมายว่า พิเคราะห์แล้ว คงมีปัญหาว่าโจทก์จำเลยได้ตกลงโอนสิทธิการเช่าโทรศัพท์ตามฟ้อง โดยโจทก์ได้ชำระเงินค่าโอนแก่จำเลยแล้วหรือไม่ ที่จำเลยอ้างในฎีกาว่า ข้อตกลงดังกล่าวเป็นการซื้อขายทรัพย์สินเกินกว่า 500 บาท ไม่มีหลักฐานเป็นหนังสือจึงฟ้องร้องบังคับคดีไม่ได้นั้น เห็นว่า โจทก์ได้บรรยายฟ้องไว้แล้วว่า โจทก์ได้ชำระค่าโอนสิทธิดังกล่าวแก่จำเลยแล้วเป็นจำนวนเงิน 30,000 บาท โดยเหตุนี้แม้จะฟังว่าข้อตกลงในการโอนสิทธิการเช่าโทรศัพท์เป็นการขายสิทธิอันเป็นทรัพย์สินชนิดหนึ่ง ก็ได้มีการชำระหนี้เนื่องในการซื้อขายนี้แล้ว จึงหาต้องห้ามมิให้ฟ้องร้องบังคับคดีตามบทบัญญัติมาตรา 456 วรรคสองและวรรคสามแห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ดังที่จำเลยอ้างไม่ ฯลฯ พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา ADMIN