โจทก์ฟ้องว่า จำเลยขับรถยนต์โดยใบอนุญาตขาดอายุ และมีไม้ฟืนซึ่งเป็นของป่าหวงห้ามเกินปริมาณที่กฎหมายอนุญาตให้มีไว้ในครอบครองขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติป่าไม้ พ.ศ. 2488 มาตรา 29 ทวิ, 71 ทวิ,74, 74 ทวิ, 74 จัตวา ฯลฯ พระราชบัญญัติรถยนต์ พ.ศ. 2522 มาตรา 65และริบไม้ฟืนกับรถยนต์ของกลาง

จำเลยให้การรับสารภาพ

ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำเลยตามฟ้อง และริบของกลาง

จำเลยอุทธรณ์ขอให้คืนรถยนต์ของกลาง

ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่า รถยนต์ของกลางเป็นยานพาหนะที่ใช้ในการกระทำผิดต้องริบตามพระราชบัญญัติป่าไม้ พ.ศ. 2484 มาตรา 74 ทวิ พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คดีนี้ศาลมิได้ลงโทษจำเลยตามมาตรา 11 มาตรา 48มาตรา 54 หรือมาตรา 69 แต่ศาลลงโทษจำเลยฐานมีไม้ฟืนอันเป็นของป่าหวงห้ามไว้ในครอบครองโดยไม่ได้รับอนุญาต อันเป็นความผิดตามมาตรา 29 ทวิ ดังนั้นศาลจะสั่งให้ริบรถยนต์ของกลางตามมาตรา 74 ทวิ แห่งพระราชบัญญัติป่าไม้พ.ศ. 2484 ไม่ได้ ที่ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยให้ริบรถยนต์ของกลางตามบทกฎหมายดังกล่าวจึงเป็นการมิชอบ อย่างไรก็ตาม ศาลฎีกาเห็นว่า ตามพระราชบัญญัติป่าไม้นี้แม้จะมีบทบัญญัติเกี่ยวกับการริบทรัพย์ไว้เป็นพิเศษ แต่ก็ไม่มีข้อความใดบัญญัติไว้เป็นอย่างอื่น อันจะแสดงให้เห็นว่าไม่ต้องการให้นำบทบัญญัติในภาค 1 แห่งประมวลกฎหมายอาญามาใช้บังคับ ศาลจึงนำประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 33มาใช้บังคับในการที่จะริบรถยนต์ของกลางที่จำเลยใช้ในการกระทำความผิดตามมาตรา 17 แห่งประมวลกฎหมายอาญา แต่การที่จะริบรถยนต์ของกลางตามมาตรา 33 แห่งประมวลกฎหมายอาญานั้นเป็นเรื่องอยู่ในดุลพินิจของศาลสำหรับคดีนี้ข้อเท็จจริงตามฟ้องปรากฏว่า จำเลยใช้รถยนต์ของกลางบรรทุกไม้ฟืนอันเป้นของป่าหวงห้ามปริมาตร 1.26 ลูกบาศก์เมตร เกินกว่าปริมาณที่กฎหมายอนุญาตให้มีไว้ในครอบครอบเพียงเล็กน้อย จึงเห็นว่าไม่ควรริบรถยนต์ของกลาง

พิพากษาแก้เป็นว่า ไม่ริบรถยนต์ของกลาง นอกจากที่แก้คงให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา