ได้ความว่า ผู้ล้มละลายได้ชำระเงิน ๓๐๐ บาทแกจำเลยชึ่งอยู่ในระหว่าง ๓ เดือนก่อนถูกฟ้องล้มละลาย เป็นการกระทำเพื่อให้จำเลยได้เปรียบเจ้าหนี้อื่น ๆ โจทก์ขอให้จำเลยคืนเงินตาม พ.ร.บ.ล้มละลาย ๑๓๐ มาตรา ๔๖

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์เห็นว่า รูปคดีเข้าอยู่ใน พ.ร.บ.ล้มละลาย ๑๓๐ ม. ๔๖ ไม่เข้าอยู่ในข้อยกเว้นตาม ม. ๔๗ ดังจำเลยต่อสู้พิพากษาให้จำเลยส่งมอบเงิน ๓๐๐ บาทแก่โจทก์

จำเลยฎีกาว่า การชำระหนี้รายนี้เข้าบทยกเว้นตามความในมาตรา ๔๗

ศาลฎีกาเห็นว่า ความในมาตรา ๔๗ เป็นกรณีที่นอกไปจากข้อความที่ได้บัญญติไว้ว่าการให้เปรียบเจ้าหนี้เป็นการใช้ไม่ได้เพียงไร (มาตรา ๔๒) แล้ว มาตรา ๔๗ จึงจะบังคับถึง จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา