โจทก์ฟ้องว่า เมื่อระหว่างเดือนพฤศจิกายน 2518 ถึงวันฟ้องเวลากลางวันและกลางคืนติดต่อกัน จำเลยได้บุกรุกเข้าไปปลูกสร้างโรงเรือนและกั้นรั้วในที่ดินมีโฉนดของโจทก์ โดยเจตนายึดถือครอบครองที่ดินดังกล่าวจนถึงวันฟ้อง ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 362 (ไม่อ้างมาตรา 365)

ในวันนัดไต่สวนมูลฟ้อง โจทก์แถลงว่าเพิ่งทราบว่าจำเลยกระทำความผิดเมื่อวันที่ 23 มิถุนายน 2523 และโจทก์มิได้ร้องทุกข์ต่อพนักงานสอบสวน

ศาลชั้นต้นเห็นว่าคดีพอวินิจฉัยได้ จึงมีคำสั่งให้งดไต่สวนมูลฟ้อง แล้ววินิจฉัยว่าคดีโจทก์ขาดอายุความ พิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยปัญหาเรื่องการเริ่มนับอายุความกรณีตามฟ้องว่า ความผิดฐานบุกรุกตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 362 นั้นเป็นความผิดอันยอมความได้ ถ้าผู้เสียหายมิได้ร้องทุกข์ภายในสามเดือนนับแต่วันที่รู้เรื่องความผิดและรู้ตัวผู้กระทำความผิด เป็นอันขาดอายุความ โจทก์ซึ่งเป็นผู้เสียหายได้ทราบเรื่องการที่จำเลยบุกรุกที่ดินของโจทก์เมื่อวันที่ 23 มิถุนายน 2523 การนับอายุความจึงต้องถือเอาวันดังกล่าวเป็นวันเริ่มต้นของการนับ เมื่อโจทก์มิได้ร้องทุกข์โดยนำคดีมาฟ้องเสียเองเมื่อวันที่ 10 ตุลาคม 2523 ซึ่งเป็นเวลาเลยกำหนดสามเดือนแล้ว สิทธินำคดีอาญามาฟ้องย่อมระงับไปตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 39(6) ที่โจทก์ฎีกาว่าการบุกรุกของจำเลยได้กระทำต่อเนื่องตลอดมาถึงวันฟ้องนั้น ศาลฎีกาเห็นว่าความผิดฐานบุกรุกได้เกิดขึ้นและสำเร็จแล้ว เมื่อจำเลยเข้าไปปลูกโรงเรือนและกั้นรั้วในที่ดินของโจทก์หาใช่เป็นความผิดต่อเนื่องตลอดมาไม่ มิฉะนั้นแล้วคดีในทำนองเดียวกันนี้จะไม่มีวันขาดอายุความได้เลย ซึ่งน่าจะเป็นการไม่ชอบและขัดกับเจตนารมณ์แห่งบทบัญญัติของกฎหมายในเรื่องนี้

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา