ได้ความว่า จำเลยซื้อเกลือไว้ก่อนใช้พระราชบัญญัติเกลือเพื่อใส่ทำปลาเค็ม เมื่อใช้ไม่หมดจึงบรรทุกเรือออกนอกเชตต์ทำนาเกลือโจทก์จึงฟ้องขอให้ลงโทษตาม พ.ร.บ. เกลือ

ศาลชั้นต้นเห็นว่า เกลือที่มีอยู่ก่อนใช้พระราชบัญญัติไม่เข้าอยู่ในบังคับ ม.+ แห่งพระราชบัญญัติเกลือคือนำออกนอกเขตต์ได้ จำเลยไม่มีผิด พิพากษายกฟ้องโจทก์

ศาลอุทธรณ์พิพากษาลงโทษจำเลย

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า มาตรา ๖ แห่งพระราชบัญญัติเกลือ ๒๔๘๑ บัญญัติไว้ชัดเจนว่า ห้ามมิให้ผู้ใดนำเกลือออกนอกเขตต์โดยมิได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงาน ไม่ได้กล่าวว่าเกลือนั้นเป็นเกลือที่ทำขึ้นและมีอยู่ก่อนหรือหลังวันใช้พระราชบัญญัติ เมื่อปรากฎว่าจำเลยนำเกลือออกนอกเขตต์โดยมิได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงานแล้ว แม้เกลือนั้นจะเป็นเกลือที่จำเลยมีอยู่ก่อนวันใช้พระราชบัญญัติก็ดี จำเลยก็ย่อมมีผิดจึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา