คดีนี้สืบเนื่องมาจากมีคำพิพากษาคดีถึงที่สุดให้ขับไล่จำเลยและบริวารให้ออกไปจากบ้านพิพาท

จำเลยยอมออกจากบ้านพิพาท แต่ผู้ร้องทั้งสามไม่ยอมออก

โจทก์ขอให้ศาลออกหมายจับผู้ร้องทั้งสามมาเพื่อให้ปฏิบัติตามคำพิพากษา

ผู้ร้องทั้งสามยื่นคำร้องคัดค้านว่า ผู้ร้องทั้งสามอยู่ในบ้านพิพาทในฐานะเป็นทายาทผู้มีสิทธิได้รับมรดกของนางสุคนธ์ ผู้ร้องทั้งสามไม่ใช่เป็นบริวารของจำเลย

ศาลชั้นต้นฟังคำแถลงแล้ว มีคำสั่งให้ผู้ร้องทั้งสามออกไปจากบ้านพิพาท มิฉะนั้นให้ออกหมายจับมาเพื่อบังคับตามคำพิพากษา

ผู้ร้องทั้งสามอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

ผู้ร้องทั้งสามฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า เห็นว่า คำพิพากษาหรือคำสั่งของศาลที่ให้ขับไล่จำเลยออกจากอสังหาริมทรัพย์นั้น มีผลให้ใช้บังคับตลอดถึงวงศ์ญาติทั้งหลายและบริวารของจำเลยที่อยู่บนอสังหาริมทรัพย์ซึ่งไม่สามารถแสดงอำนาจพิเศษให้ศาลเห็นได้เท่านั้น ทั้งนี้ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 142(1) คดีนี้ข้อเท็จจริงได้ความว่า ผู้ร้องทั้งสามเป็นบุตรของจำเลยและนางสุคนธ์ เพ็งพานิชเดิมผู้ร้องทั้งสามอาศัยอยู่ในบ้านพิพาทในฐานะเป็นบุตรของจำเลยและนางสุคนธ์มาก่อน ย่อมถือว่าผู้ร้องทั้งสามได้เข้าอยู่ในบ้านพิพาในฐานะที่เป็นบริวารของจำเลยและนางสุคนธ์ที่ผู้ร้องทั้งสามยืนยันอ้างว่าบ้านพิพาทเป็นทรัพย์มรดกนางสุคนธ์ ผู้ร้องทั้งสามอยู่ในบ้านพิพาทในฐานะทายาทผู้มีสิทธิได้รับมรดกของนางสุคนธ์ ผู้ร้องทั้งสามได้ฟ้องจำเลยในฐานะผู้จัดการมรดกให้แบ่งทรัพย์มรดกให้แก่ผู้ร้องทั้งสามซึ่งคดีอยู่ในระหว่างการพิจารณาของศาลอุทธรณ์นั้นเป็นการอ้างสิทธิดังกล่าวภายหลังจากที่นางสุคนธ์ถึงแก่ความตายแล้วว่าผู้ร้องทั้งสามมีส่วนเป็นเจ้าของบ้านพิพาทในฐานะเป็นทายาทผู้มีสิทธิได้รับมรดกนางสุคนธ์ผู้ตายเท่านั้น ซึ่งสิทธิดังกล่าวก็ยังมีข้อโต้แย้งกันอยู่ เนื่องจากผู้ร้องทั้งสามฟ้องจำเลในฐานะผู้จัดการมรดกเพื่อขอแบ่งมรดกนางสุคนธ์ผู้ตาย ยังถือไม่ได้ว่าผู้ร้องทั้งสามมีสิทธิในบ้านพิพาทอันจะถือว่าผู้ร้องทั้งสามมิใช่บริวารของจำเลย ที่ศาลอุทธรณ์พิจารณาคำร้องของผู้ร้องทั้งสามแล้ววินิจฉัยว่าผู้ร้องทั้งสามเป็นบริวารของจำเลย พิพากษาให้ผู้ร้องทั้งสามออกไปจากบ้านพิพาทชอบแล้ว

พิพากษายืน.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา