โจทก์ฟ้องว่า โจทก์เป็นเจ้าของที่ดินตาม น.ส.3 ทิศเหนือจดคลองพุมเรียงจำเลยทั้งสี่ได้ปลูกโรงร้านบนที่ชายตลิ่งกีดขวางปิดกั้นหน้าที่ดินโจทก์ทั้งหมดทำให้โจทก์ได้รับความเสียหายไม่สามารถใช้สอยที่ชายตลิ่งออกสู่คลองพุมเรียงโจทก์บอกกล่าวให้จำเลยทั้งสี่รื้อถอน แต่จำเลยทั้งสี่ไม่ยอมรื้อถอน ขอบังคับให้จำเลยทั้งสี่ร่วมกันรื้อถอนโรงร้านและขนย้ายบริวารออกไปจากที่ชายตลิ่งหน้าที่ดินโจทก์

จำเลยที่ 1 ที่ 2 และที่ 3 ให้การว่า โรงร้านพิพาทนี้นางหีตมารดาโจทก์อนุญาตให้ปลูกสร้างเพื่อใช้ประโยชน์ร่วมกัน โจทก์ซื้อที่ดินมาจากนางหีตจึงต้องรับโอนทั้งสิทธิและหน้าที่ โจทก์ฟ้องขอให้จำเลยรื้อถอนไม่ได้

จำเลยที่ 4 ให้การรับว่าได้ร่วมกับจำเลยที่ 1 ถึง 3 ปลูกโรงร้านบังหน้าที่ดินโจทก์จริง

ระหว่างพิจารณาของศาลชั้นต้น โจทก์ขอถอนฟ้องจำเลยที่ 4 ศาลชั้นต้นอนุญาตและสั่งจำหน่ายคดีเฉพาะจำเลยที่ 4

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยทั้งสามรื้อถอนโรงร้านออกไปจากหน้าที่ดินโจทก์

จำเลยทั้งสามอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยที่ 1 ที่ 2 และที่ 3 ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า โรงร้านที่จำเลยปลูกอยู่ในที่ชายตลิ่งอันเป็นสาธารณสมบัติของแผ่นดินสำหรับพลเมืองใช้ร่วมกันหน้าที่ดินโจทก์ซึ่งโจทก์ไม่มีกรรมสิทธิ์ตามกฎหมายแต่ประการใดในที่ชายตลิ่งนั้น การที่จำเลยปลูกโรงร้านพิพาทในที่ชายตลิ่งอันเป็นสาธารณสมบัติของแผ่นดินจึงมิได้เกี่ยวกับที่ดินโจทก์ และจำเลยปลูกโรงร้านในที่ชายตลิ่งมาก่อนโจทก์ จำเลยย่อมมีสิทธิในที่ชายตลิ่งดีกว่าโจทก์ โจทก์เองขณะนี้ก็ยังไม่ได้ใช้ที่ดินที่ซื้อเพราะประกอบอาชีพรับจ้างเย็บเสื้อผ้า อยู่ที่ตลาดท่าข้ามอำเภอพุนพิน และก็ยังสามารถเข้าออกที่ดินโจทก์ทางคลองพุมเรียงได้สะดวกเพราะยังมีที่ว่างที่เหลือคือที่จำเลยที่ 4 ได้รื้อและที่ถูกพายุพัดพังไปอยู่อีกซึ่งได้เกิดขึ้นภายหลังที่โจทก์ฟ้องคดีนี้ ตามพฤติการณ์ที่ได้เปลี่ยนแปลงไปดังกล่าวจึงยังไม่เป็นเหตุเพียงพอที่จะบังคับให้จำเลยที่ 1 ถึงที่ 3 รื้อถอนโรงร้านพิพาทได้ ที่ศาลอุทธรณ์เห็นว่าโรงร้านพิพาทที่ยังเหลืออยู่ปิดบังหน้าที่ดินโจทก์ ทำให้โจทก์ไม่สามารถใช้ที่ดินที่ซื้อมาและได้รับความเสียหายเป็นพิเศษนั้น ไม่ต้องด้วยความเห็นของศาลฎีกาฎีกาจำเลยฟังขึ้น

พิพากษากลับให้ยกฟ้อง

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา