ศาลชั้นต้นพิพากษาจำคุกจำเลย 4 เดือน 15 วัน ตามพระราชบัญญัติป่าไม้พ.ศ. 2484 มาตรา 72 ของกลางริบ ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับให้ยกฟ้อง คืนของกลางแก่จำเลย โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยข้อกฎหมายว่า "ข้อเท็จจริงฟังได้ว่า ตามวันเวลาเกิดเหตุจำเลยมีไม้หลุมพอแปรรูป จำนวน 10.35 ลูกบาศก์เมตรของกลางไว้ในความครอบครองเกินกว่าจำนวนที่กฎหมายกำหนดไว้ภายในเขตควบคุมการแปรรูปไม้โดยไม่ได้รับอนุญาตจากพนักงานเจ้าหน้าที่ ปัญหาว่า การกระทำของจำเลยดังกล่าวเป็นความผิดตามบทบัญญัติของกฎหมายดังโจทก์ฟ้องหรือไม่

พิเคราะห์แล้ว คดีโจทก์ได้ความตามที่จำเลยนำสืบโดยมีนายวิฑูรย์ นาคพันธ์ เป็นพยานเบิกความประกอบยืนยันว่า ไม้ของกลางเดิมเป็นของนายวิฑูรย์ นาคพันธ์ ซึ่งได้รับมอบอำนาจจากนายจวน โจมฤทธิ์ ให้ตัดฟันออกมาจากในเขตที่ดินมี น.ส.3 ของนายจวน และทางราชการอำเภอสิชลโดยมีนายอรุณป่าไม้อำเภอพยานโจทก์ได้ร่วมเป็นกรรมการด้วยคนหนึ่ง ได้ทำการตรวจสอบรับรองแล้วว่าเป็นไม้เกิดในที่ดินมีกรรมสิทธิ์ของนายจวนและได้อนุญาตให้นายวิฑูรย์ตัดฟันออกมาใช้ได้ ดังปรากฏตามเอกสารหมาย ล.4 ที่จำเลยขออ้างมาจากทางราชการอำเภอสิชลประกอบ ตามคำเบิกความของสิบตำรวจเอกวิโรจน์ พยานโจทก์ผู้ร่วมจับกุม ก็เจือสมข้อนำสืบของจำเลยว่า ไม้หลุมพอแปรรูปของกลางบางชิ้นยังคงมีรอยดวงตราอนุญาตของเจ้าพนักงานป่าไม้ตีประทับไว้ แสดงว่าเป็นไม้ที่ได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงานแล้ว ส่วนบางชิ้นไม่มีรอยดวงตราก็เนื่องจากหลังจากที่ตีตราไว้ในไม้ท่อนและหน้าตัดของไม้ท่อนแล้วได้มีการนำมาแปรรูปและไสกบ รอยดวงตราจึงอาจขาดหายไป ข้อเท็จจริงจึงเชื่อได้ตามที่จำเลยนำสืบว่าไม้หลุมพอแปรรูปของกลางทั้งหมดที่จำเลยมีไว้ในความครอบครองไม่ใช่ไม้หวงห้าม ตามที่บัญญัติไว้ในพระราชบัญญัติป่าไม้ พ.ศ. 2484 ที่แก้ไขเพิ่มเติมแล้ว มาตรา 7 แม้จำเลยจะมีไว้เกินกว่ากำหนดตามที่กำหนดไว้ในมาตรา 48โดยไม่ได้รับอนุญาตจากพนักงานเจ้าหน้าที่ จำเลยก็ไม่มีความผิดตามที่บัญญัติไว้ในมาตรา 50(4)"

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา เนติบัณฑิตยสภา