ได้ความว่าเมื่อจำเลยยังไม่ได้เข้ารับราชการทหาร จำเลยได้แบ่งสร้อยคอทองคำราคา ๖๗ บาทของ ห.ไป แลพยายามแย่งตุ้มหูแต่ไม่ได้ เปนเหตุให้ ห.มีบาดเจ็บที่หลังหูปรากฎตามรายงานบันทึกบาดแผลว่าหนังขาดดังนี้

ศาลเดิมตัดสินว่า จำเลยมีผิดตาม ม.๓๐๐ ตอน ๑ ให้จำคุก ๕ ปี

ศาลอุทธรณ์ตัดสินว่า บาดแผลของ ห.ไม่เรียกว่าถึงบาดเจ็บ จึงให้ลงโทษจำเลยตาม ม.๒๙๘ จำคุก ๒ ปี

โจทก์ฎีกาเปนปัญหาข้อกฎหมายว่า ควรลงโทษจำเลยตามศาลเดิม

ศาลฎีกาเห็นว่า ลักษณะบาดแผลของ ห.เข้าเกณฑ์ประทุษร้ายต่อร่างกายถึงบาดเจ็บ จึงตัดสินแก้ศาลอุทธรณ์ให้ลงโทษจำเลยตามศาลเดิม

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา