โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 32,33, 290 และริบของกลาง

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดฐานทำร้ายร่างกายผู้อื่นจนเป็นเหตุให้ผู้อื่นถึงแก่ความตายตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 290 วรรคแรก จำคุก9 ปี คำให้การชั้นสอบสวนของจำเลยเป็นประโยชน์แก่การพิจารณา มีเหตุบรรเทาโทษลดโทษให้จำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 78 หนึ่งในสามคงจำคุก 6 ปีริบของกลาง

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า "จำเลยให้ผู้ตายดื่มสารพิษโคลชิซินที่บ้านพักของผู้ตาย ความผิดอาญาที่จำเลยกระทำเกิดขึ้นที่บ้านพักของผู้ตาย ซึ่งอยู่ในเขตอำนาจของสถานีตำรวจนครบาลดอนเมือง ส่วนที่ผู้ตายถึงแก่ความตายที่โรงพยาบาลพระมงกุฏเกล้านั้นเป็นผลของการกระทำผิด ความผิดอาญาได้เกิดในเขตอำนาจพนักงานสอบสวนคนใด โดยปกติให้เป็นหน้าที่พนักงานสอบสวนผู้นั้นเป็นผู้รับผิดชอบในการสอบสวนความผิดนั้น ๆ เพื่อดำเนินคดีทั้งนี้ตามบทบัญญัติของประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญามาตรา 18 วรรคสาม ดังนั้น พนักงานสอบสวนสถานีตำรวจนครบาลดอนเมืองสอบสวนคดีนี้จึงชอบแล้ว ฎีกาจำเลยข้อนี้ฟังไม่ขึ้นเช่นกัน

ปัญหาที่ต้องวินิจฉัยประการที่สามมีว่าสมควรริบของกลางหรือไม่ จำเลยฎีกาว่าของกลางมิใช่ทรัพย์ที่ผู้ใดทำหรือมีไว้เป็นความผิด และไม่ได้เป็นทรัพย์ที่ใช้หรือมีไว้เพื่อใช้ในการกระทำผิดหรือได้มาจากการกระทำผิด เห็นว่า ถ้วยกาแฟช้อนกาแฟ และสารพิษโคลชิซินของกลางมิใช่ทรัพย์ที่กฎหมายบัญญัติไว้ว่าทำหรือมีไว้เป็นความผิด จึงมิใช่ทรัพย์ที่ต้องริบเสียทั้งสิ้นตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 32 ประกอบกับถ้วยกาแฟและช้อนกาแฟของกลางเป็นของใช้ประจำบ้านผู้ตาย ส่วนสารพิษโคลชิซินของกลางเป็นทรัพย์สินของโรงพยาบาลราชานุกูลซึ่งไม่สมควรริบ ที่ศาลล่างทั้งสองพิพากษาให้ริบของกลาง ไม่ต้องด้วยความเห็นของศาลฎีกา ฎีกาจำเลยข้อนี้ฟังขึ้น

ปัญหาที่ต้องวินิจฉัยประการสุดท้ายมีว่าสมควรลงโทษจำเลยสถานเบาและรอการลงโทษจำคุกให้จำเลยหรือไม่ เห็นว่า จำเลยเป็นผู้นำผู้ตายไปส่งโรงพยาบาลและพยายามบอกความจริงให้แพทย์ผู้รักษาทราบว่าผู้ตายกินสารพิษโคลชิซินเพื่อแพทย์จะได้รักษาผู้ตายได้ถูกต้อง นอกจากนี้ได้ความจากคำเบิกความของนางสาวสายม่าน นุหัง พยานโจทก์ว่าจำเลยให้ผู้ตายรับประทานเม็ดคาร์บอนเพื่อช่วยดูดซึมสารพิษในร่างกายของผู้ตายให้หมดไปแสดงว่าจำเลยได้พยายามช่วยชีวิตผู้ตายอย่างเต็มความสามารถ ประกอบกับจำเลยได้ออกค่ารักษาพยาบาลผู้ตายตลอดมา โดยมุ่งหมายให้ผู้ตายรอดชีวิตอันเป็นการพยายามบรรเทาผลร้าย จึงมีเหตุอันควรปรานีลงโทษสถานเบาส่วนสมควรรอการลงโทษจำคุกให้จำเลยหรือไม่นั้น เห็นว่า จำเลยรับราชการที่โรงพยาบาลราชานุกูลตั้งแต่ปี 2525 ปัจจุบันมีตำแหน่งเป็นเจ้าพนักงานวิทยาศาสตร์การแพทย์ 5 แสดงว่าจำเลยมีคุณงามความดีมาก่อน จำเลยกระทำผิดเนื่องจากความหึงหวงผู้ตายที่ไปมีหญิงอื่น ทั้งหลังจากเกิดเหตุจำเลยพยายามบรรเทาผลร้ายอย่างสุดความสามารถเท่าที่จำเลยจะทำได้นอกจากนี้ไม่ปรากฏว่าจำเลยได้รับโทษจำคุกมาก่อน จึงสมควรให้โอกาสจำเลยได้กลับเป็นตัวเป็นคนดีโดยรอการลงโทษจำคุกให้ ฎีกาของจำเลยข้อนี้ฟังขึ้น"

พิพากษาแก้เป็นว่า ให้ลงโทษจำคุก 3 ปี ลดโทษให้หนึ่งในสามตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 78 คงจำคุก 2 ปี โทษจำคุกให้รอการลงโทษไว้มีกำหนด 5 ปี ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 56 และไม่ริบของกลางนอกจากที่แก้คงให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา สำนักงานส่งเสริมงานตุลาการ