โจทก์ฟ้องว่า โจทก์จ้างจำเลยให้ส่งของมีราคา 5,088 บาท ให้แก่ผู้รับที่จังหวัดน่าน ต่อมาปรากฏว่าสิ่งของได้สูญหายไปในขณะอยู่ในความรับผิดชอบของจำเลย ขอให้ชดใช้ค่าสิ่งของกับค่าระวาง

จำเลยให้การว่า จำเลยได้แจ้งให้โจทก์ทราบแล้วว่า หากสิ่งของเสียหรือสูญหายจำเลยจะรับใช้ให้ไม่เกิน 500 บาท และโจทก์ได้ตกลงรับข้อจำกัดนั้นแล้ว จำเลยไม่ต้องรับผิดต่อโจทก์เกินกว่า 500 บาท

ศาลชั้นต้นฟังว่า โจทก์จ้างจำเลยให้ขนส่งสิ่งของ แต่จำเลยไม่ได้ส่งของดังกล่าวให้แก่ผู้รับ และจำเลยไม่ได้แจ้งเรื่องจำกัดความรับผิดไม่เกิน 500 บาทให้โจทก์ทราบ จำเลยจึงต้องรับผิดเท่าราคาของ ส่วนค่าระวางพาหนะโจทก์เรียกคืนไม่ได้ พิพากษาให้จำเลยชดใช้ค่าเสียหายจำนวน 5,088 บาท พร้อมด้วยดอกเบี้ย

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่า จำเลยอุทธรณ์โต้แย้งคำวินิจฉัยของศาลชั้นต้นที่ว่าจำเลยไม่ได้แจ้งให้โจทก์ทราบ และโจทก์ไม่ได้ตกลงด้วยชัดแจ้งถึงข้อจำกัดความรับผิดของจำเลย จึงเป็นอุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริง ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 224 ศาลอุทธรณ์ไม่รับวินิจฉัย พิพากษายกอุทธรณ์จำเลย

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ปัญหาที่โต้เถียงกันมีว่าโจทก์ได้แสดงความตกลงด้วยชัดแจ้งในการจำกัดความรับผิดเช่นว่านั้นหรือไม่ เมื่อศาลชั้นต้นฟังว่า จำเลยไม่ได้แจ้งให้โจทก์ทราบถึงข้อจำกัดความรับผิด และโจทก์ไม่ได้ตกลงด้วยชัดแจ้งในการจำกัดความรับผิดดังกล่าว การที่จำเลยอุทธรณ์โต้เถียงว่า ตามพฤติการณ์แห่งคดีฟังได้ว่าโจทก์ได้แสดงความตกลงโดยชัดแจ้งในการยกเว้นหรือจำกัดความรับผิดเช่นว่านั้นแล้ว เป็นการอุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริง ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 224

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา