โจทก์ฟ้องว่า จำเลยที่ 1 ซึ่งเป็นลูกจ้างขับรถของจำเลยที่ 3 กับจำเลยที่ 2 ในฐานะส่วนตัว และจำเลยที่ 3 ซึ่งเป็นนิติบุคคลมีจำเลยที่ 2 ในฐานะหุ้นส่วนผู้จัดการได้ร่วมกันนำรถยนต์โดยสารซึ่งเป็นรถที่จำเลยที่ 3 ได้รับใบอนุญาตประกอบการขนส่งไม่ประจำทางมากระทำการขนส่งคนโดยสารเพื่อสินจ้างตามเส้นทางที่คณะกรรมการควบคุมการขนส่งทางบกกลางได้ประกาศให้บริษัทขนส่ง จำกัด เป็นผู้ได้รับใบอนุญาตประกอบการขนส่งประจำทางในเส้นทางนั้นโดยฝ่าฝืนกฎหมาย ขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติการขนส่งทางบกพ.ศ. 2522 มาตรา 40, 138 ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 83

จำเลยทั้งสามให้การรับสารภาพ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยทั้งสามมีความผิดตามพระราชบัญญัติการขนส่งทางบก พ.ศ. 2522 มาตรา 40, 138 ประมวลกฎหมายอาญามาตรา 83 ปรับคนละ 50,000 บาท จำเลยให้การรับสารภาพ ลดโทษให้กึ่งหนึ่งตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 78 คงปรับคนละ 25,000 บาทในกรณีที่จำเลยไม่ชำระค่าปรับ สำหรับจำเลยที่ 1 และที่ 2 ให้กักขังแทนตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 29, 30 แต่ไม่เกิน 2 ปี ส่วนที่จำเลยที่ 3ให้ยึดทรัพย์สินใช้ค่าปรับ

จำเลยทั้งสามอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ

จำเลยทั้งสามฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า โจทก์ฟ้องว่าจำเลยทั้งสามในฐานะตัวการร่วมกันกระทำผิด เมื่อจำลยที่ 1 และที่ 2 ให้การรับสารภาพ จำเลยที่ 1 และที่ 2 จึงต้องมีความผิดและต้องรับโทษตามฟ้องของโจทก์ด้วย ตามพระราชบัญญัติการขนส่งทางบก พ.ศ. 2522 มาตรา 40 และมาตรา 138 ที่โจทก์ฟ้อง ไม่ได้บัญญัติเี่ยวกับการลงโทษปรับไว้เป็นอย่างอื่น จึงต้องนำประมวลกฎหมายอาญามาตรา 31 มาใช้บังคับกับคดีนี้โดยต้องปรับจำเลยทั้งสามเรียงตามรายตัวบุคคลไป จะปรับจำเลยทั้งสามรวมกันไม่ได้ตามนัยคำพิพากษาฎีกาที่ 1339/2506 ระหว่าง ผู้ว่าคดีศาลแขวงสงขลา โจทก์นายปาน พรหมเวชกับพวก จำเลย

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา